Η ομοψυχία των φοβισμένων.
Διαχρονικά οι ηγέτες κάθε είδους ολοκληρωτισμού επιδιώκουν την κοινωνική συνοχή. Μέσα από αυτήν παράγεται ο μαζικός άνθρωπος που είναι πιο εύπλαστος, πιο πειθαρχημένος και πιο συντηρητικός στις κοινωνικές συμπεριφορές που επικρατούν. Είναι η σύγχρονη τάξη των ενσωματωμένων πολιτών που ανακαλύπτει την κοινή της ταυτότητα και συσπειρώνεται γύρω από το κοινό συμφέρον, το κοινό όραμα και τις κοινές επιθυμίες. Όλες οι μοναξιές του δυτικού κόσμου βρίσκονται για μια στιγμή μαζί στα στιγμιότυπα της καταναλωτικής φρενίτιδας.
Στην ελλάδα της δεκαετίας του 80 η κοινωνική συνοχή εμπνεύστηκε από το όραμα της αλλαγής και επένδυσε στην ιδιοκτησιακή μανία των αντιπαροχών και των νέων διαμερισμάτων. Οι πολυκατοικίες σε αθήνα και θεσσαλονίκη χτίζονταν η μια μετά την άλλη για να στεγάσουν την απουσία της ζωής με την εμφάνιση της οικογενειακής ιδιοκτησίας-περιουσίας.
Όλοι αναζητούσαν το δικό τους διαμέρισμα ως αναγνώριση της κοινωνικής τους αξίας στην σύγχρονη τάξη του νεοέλληνα, που προϋπέθετε ιδιοκτησιακό κύρος και κοινωνική επιφάνεια.
Στην δεκαετία του 90 ήρθε η επέλαση των μικρο-ηλεκτρικών συσκευών χαράς υποθηκευμένων με δόσεις και του δεύτερου αυτοκινήτου. Οι νεοέλληνες μικροαστοί περιφέρουν την απουσία τους σε ένα νέο περιβάλλον τεχνολογικής άνεσης και ψηφιακής απόλαυσης που του υποσχόταν ο αργοπορημένος ελληνικός καπιταλισμός. Τα δάνεια για το καινούργιο σαλόνι και για τις νέες οικοσυσκευές αποτελούσαν μια συμπεριφορά ρουτίνας στην δεκαετία του 90.
Έτσι η μικροαστική τάξη απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά μιας τάξης. Έχει κοινές επιθυμίες, κοινό όραμα, κοινή γλώσσα και καμία συνείδηση. Έχει όμως και κάτι ακόμα. Κάτι που σε περιόδους κρίσης γίνεται το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των διαχειριστών της. Έχει κοινούς φόβους. Το φόβο της απώλειας όλων αυτών των υλικών “ιδανικών” που με τόσες συμβάσεις, ανοχές και ταπεινώσεις έχει αποκτήσει. Οι φιλήσυχοι μικροαστοί είναι ικανοί ακόμα και να σκοτώσουν όποιον απειλήσει την ιδιοκτησία τους. Γιατί στην ιδιοκτησία τους έχουν επενδύσει όλα τους τα “είναι”. Όταν κάποιος χάνει τις ψευδαισθήσεις του, τότε γίνετε χειρότερος από αυτόν που έχει συνείδηση της πραγματικής απώλειας.
Στις ψευδαισθήσεις μεταφέρονται όλες οι ελπίδες ενός μέλλοντος που δεν θα έρθει ποτέ, ανακουφίζονται οι καθημερινές ταπεινώσεις, ξεκουράζονται τα αγχωμένα μικρο-εγώ.
Στην πολιτική της κρίσης και του φόβου επενδύουν οι ηγέτες όταν η κοινωνική συνοχή του κοινού οράματος χρεοκοπήσει, ως φυσική δυσλειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής.
Καταρχάς η έννοια της κρίσης που διαρκώς μας βομβαρδίζουν τα media, είναι από μόνη της ένα στρατιωτικό σήμα, ένα σήμα κινδύνου που επιτάσσει τον κοινωνικό συναγερμό. Ο κοινωνικός φόβος που παρελαύνει μπροστά στο άγνωστο της κρίσης έχει την δική του συγκεκριμένη μυρωδιά. Είναι η μυρωδιά που διηγείται την δειλία για όλα αυτά που έχει αποδεχτεί, για όλες τις επιθυμίες που δεν ανακάλυψε ,για όλες τις ταπεινώσεις που δεν αντιμίλησε, για όλους τους ρόλους που υποδύθηκε στις άδειες εξέδρες των μικροαστικών φαντασιώσεων του. Ο κοινωνικός φόβος έχει επίσης και την δική του έκφραση, είναι μνησίκακος, μίζερος και συντηρητικός
Η κοινωνική συνοχή ξανακερδίζετε πάνω στον φόβο. Από την θρησκευτική ώρα της κρίσης του “θεού” μέχρι τις εθνικές κρίσεις ακόμα και οι ανάσες τους συντονίζονται σε στρατιωτικό βηματισμό. Ολόκληρη η κοινωνία της αποβλάκωσης, χορεύει σε ρυθμούς κρίσης χωρίς καν να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.
Αυτές οι τεχνητές καταστάσεις εκτάκτου κινδύνου λειτουργούν ως στρατιωτικές ασκήσεις ετοιμότητας ενάντια στην κοινωνική πόλωση. Οι χρονικές περίοδοι που δοκιμάζονται είναι ιδιαίτερα προσεγμένες. Επειδή δεν περιορίζονται σε ένα κράτος, ιδιαίτερα η οικονομική κρίση, αποκτούν διαφορετικές εκδοχές μεταξύ τους, ώστε να λειτουργούν με ακρίβεια.
Άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετεί η οικονομική κρίση αυτήν την περίοδο στις ΗΠΑ ως απάντηση των συντηρητικών “λευκών” ρεπουμπλικανών στους καθεστωτικούς δημοκρατικούς και στις μεταρρυθμίσεις του συστήματος υγείας και άλλες στην ελλάδα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη Όπως επίσης άλλα συμφέροντα πολιτικά και οικονομικά εξυπηρετεί η κρίση με το νέο ιό γρίπης που ξέσπασε αμέσως μετά.
Η πολιτική της κρίσης αποδεικνύεται μια ιδιαίτερα επιτυχημένη τεχνική γιατί εκτός από το “ιερατείο” ( πολιτική εξουσία, δημοσιογράφοι, αναλυτές, διάφορες “προσωπικότητες”) που την προπαγανδίζει υπάρχει και το κατάλληλο ηλίθιο ακροατήριο των πιστών (κοινωνία) που την αποδέχεται και περιμένει οδηγίες.
Στην ελλάδα άλλωστε η τεχνική της κρίσης είναι ιδιαίτερα προσφιλής μέθοδος. Συνήθως μετά από κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις ή από ρήξεις που προκαλεί ο εσωτερικός εχθρός, εμφανίζονται οι εθνικές κρίσεις ομοψυχίας.
Το 1991 ήταν η χρονιά των μεγάλων καταλήψεων και της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα ενώ την επόμενη χρονιά ακολούθησε η κρίση με τα σκόπια και τα μακεδονικά συλλαλητήρια. Το 1995 ήταν η χρονιά της μαζικότερης σύλληψης, μεταπολιτευτικά, 500 ατόμων στο Πολυτεχνείο ενώ το 1996 σημειώθηκε η κρίση των Ιμίων. Το 2008 ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη και το 2009 ήταν η μεταναστευτική κρίση, τα πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τουρκικές εναέριες παραβιάσεις και η αποκάλυψη εκτελέσεων αγνοούμενων κυπρίων από τους τουρκοκύπριους. Αυτό δεν σημαίνει ότι “φτιάχτηκαν” γεγονότα για να αποπροσανατολίσουν την αποβλακωμένη κοινή γνώμη. Ούτε τα ίμια έγιναν για τους συλληφθέντες, ούτε οι μετανάστες “φυτεύτηκαν” για τον Δεκέμβρη. Όπως επίσης και το γεγονός ότι η οικονομία νοσεί και καταρρέει είναι πραγματικότητα. Η τεχνική της κρίσης είναι απλώς η σκηνοθετική ικανότητα να πέφτει ο φωτισμός σε συγκεκριμένα πλάνα την κατάλληλη στιγμή, ώστε να κατευθύνει το βλέμμα του θεατή.
Παραβιάσεις και περιστατικά με ελληνικές βραχονησίδες έχουν συμβεί πολλές φορές, όμως στην περίπτωση των ιμίων προβλήθηκαν. Οι μετανάστες για χρόνια βρίσκονται και κατοικούν στο κέντρο, τώρα όμως έπρεπε να “αποκαλυφθούν”. Αρρώστιες και επιδημίες διαρκώς υπάρχουν ή κατασκευάζονται ωστόσο όταν περάσει η περίοδος χρησιμότητας τους εξαφανίζονται χωρίς κανείς να γνωρίζει την κατάληξη τους, όπως στις περιπτώσεις με την νόσο των τρελών αγελάδων και των πουλερικών.
Η οικονομία διαρκώς έχει ελλείμματα, τώρα όμως πρέπει να τονιστεί. Δεν έχουν καμία απολύτως σημασία οι πίνακες στατιστικών, τα στοιχεία οικονομικών υπηρεσιών και οι οικονομικές αναλύσεις. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε ως επαναστατικό κομμάτι και ως νέα αντάρτικη τάση, είναι η κοινωνική αξία της οικονομικής κρίσης, η κοινωνική αξία του φόβου, να προχωρήσουμε στις αντιαναλύσεις μας και να επιτεθούμε σε όλα τα μέτωπα.
Η οικονομία δεν είναι απλώς μαθηματική εξίσωση, είναι εργοστάσιο παραγωγής σχέσεων. Οι επερχόμενες εκλογές είναι το ορατό διέξοδο στην κρίση. Είναι η εκτόνωση του συσσωρευμένου κοινωνικού φόβου και η εναλλαγή του με την ελπίδα της ανοικοδόμησης του μικροαστικού ονείρου. Γνωρίζουμε πως ακόμα και στα ανθρωπάκια, που φέρουν ως τίτλο τιμής την έννοια του πολίτη, οι εκλογές είναι παρωχημένες και γραφικές, παρόλα αυτά είναι το μόνο που έχουν μπροστά τους. Άλλωστε είπαμε οι ψευδαισθήσεις και η βλακεία είναι σχεδόν ανίκητες, όχι όμως άτρωτες.
Επειδή εμείς, όπως και άλλοι σύντροφοι του νέου αντάρτικου πόλης, δεν παίζουμε σε στημένα παιχνίδια, ούτε συμμετέχουμε στις επίσημες φιέστες διαμαρτυρίας, σε καλεσμένες πορείες όπως αυτές για την ΔΕΘ, επιλέξαμε το δικό μας χρόνο να δράσουμε.
Έτσι τα ξημερώματα της Τετάρτης 2 Σεπτεμβρίου τοποθετήσαμε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό αποτελούμενο από 2 ωρολογιακούς μηχανισμούς και 8 κιλά εκρηκτικής ύλης στο πίσω μέρος του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης. Για την αποφυγή τραυματισμών ειδοποιήσαμε έναν τηλεοπτικό σταθμό και την αστυνομία.
Η επιλογή του συγκεκριμένου στόχου ήταν περισσότερο μια πρόκληση για τα αστυνομικά μέτρα προστασίας που έχουν εκπονήσει για την συγκεκριμένη τοποθεσία. Οι αστυνομικοί στην είσοδο, η διμοιρία των ΜΑΤ στον περίβολο, τα μπλόκα στην Αγίου Δημητρίου, η περιπολία γύρω από το κτίριο ήταν μια καλή ευκαιρία για εμάς να τους κάνουν να τρέξουν πανικόβλητοι.
Κάθε φορά που τονίζουμε το επιχειρησιακό σκέλος ενός σχεδίου δεν το κάνουμε για να διεκδικήσουμε εύσημα επιχειρησιακής δεινότητας και θάρρους. Αυτά είναι ανοησίες. Ότι κάνουμε, το πράττουμε απλά επειδή το νιώθουμε και μας περιέχει ως νόημα της ύπαρξης μας. Οι αναφορές σε κάποια επιχειρησιακά τμήματα γίνονται ως προταγματική πρόσκληση σε νέους συντρόφους για να μοιραστούμε μαζί τους την πεποίθηση μας πως η υπευθυνότητα, η οργάνωση, η συνέπεια, η συντροφικότητα και η αποφασιστικότητα μπορούν να πλήξουν αυτό που μέχρι χτες φάνταζε απλησίαστο.
Άλλωστε τα απανωτά χτυπήματα που έγιναν στην πόλη μας το καλοκαίρι από διαφορετικές ομάδες αποδεικνύουν πως η νέα αντάρτικη τάση είναι ήδη στα σκαριά και προετοιμάζεται για την δική της έφοδο. Οι σπασμένες πόρτες, οι θρυμματισμένες τζαμαρίες, οι καπνοί από τα πυρπολημένα κτίρια, το χάος των σαμποτάζ, είναι ένα δίκτυο επικοινωνίας πέρα και έξω από τα προβλεπόμενα. Είναι ένας τρόπος να διηγηθούμε τις απώλειες μας, τις αντιφάσεις μας, τις επιθυμίες μας, αγνοώντας τα ληξιαρχεία της εξουσίας και κοροιδεύοντας τους συντηρητικούς κανόνες τους. Κανένας σεβασμός στις αρχές τις πόλης και τους υπάκουους πολίτες της.
Θα επανέλθουμε ...
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου