Ανάληψη ευθύνης για την κλούβα (14/6)

από email που μας ήρθε:

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

Σε ένα κόσμο που η αιχμαλωσία έχει πλέον διαχυθεί σε κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητας, το κράτος αποσύρει ολοένα και περισσότερα εμφανή σημεία σύγκρουσης με το κοινωνικό σώμα και τα επιστρέφει εσωτερικευμένα, αυτή τη φορά με την αφανή μορφή της «ανάγκης». Τα κάτεργα των φυλακών παραμένουν από τα τελευταία «οχυρά» της ωμής και απροκάλυπτης βίας των θεσμών, αντί της άρρητης και συγκαλυμμένης των εξαναγκασμών, για να θυμίζουν και στους πλέον «αφελείς» ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό τον κόσμο. Βέβαια, και σε αυτή την περίπτωση το μάτι έχει συνηθίσει να αποτραβιέται όταν καμιά φορά αντικρίσει τα θεόρατα τείχη μιας φυλακής. Άλλωστε ότι δε βλέπουμε «δεν υπάρχει». «Δεν υπάρχει» η διαρκής βία του εγκλεισμού και της στέρησης ακόμα και της πιο στοιχειώδης ελευθερίας μέσα σ’αυτές τις σύγχρονες αποθήκες ψυχών, «δεν υπάρχουν» οι καταναγκασμοί και τα βασανιστήρια από τους απάνθρωπους ανθρωποφύλακες. Για μας όμως, που δεν έχουμε μάθει να αποστρέφουμε ενοχικά το βλέμμα μας, όσο υπάρχουν φυλακές και η «Δικαιοσύνη» του συστήματος που τις γεννάει και τις συντηρεί, δε θα πάψουμε στιγμή να απεργαζόμαστε την καταστροφή τους. Και αυτό γιατί σε καμία περίπτωση δεν επικαλούμαστε τον εκσυγχρονισμό του σωφρονιστικού συστήματος, ως λύση στο έγκλημα του εγκλεισμού των παραβατικών και «παρεκλίνουσων» συμπεριφορών. Και αν δεν έχουμε ακόμα τη δύναμη να γκρεμίσουμε μια φυλακή, δε σημαίνει ότι θα χάσουμε και την παραμικρή ευκαιρία να προκαλέσουμε πλήγματα στην εύρυθμη λειτουργία της.

Την κλούβα μεταγωγών των Αγροτικών Φυλάκων της Αγυάς, αραγμένη τα βράδια σε μόνιμη βάση στο προαύλιο της Δικαστικής Φυλακής των Χανίων, την είχαμε εντοπίσει και στοχοποιήσει από καιρό. Με μεγάλη μας χαρά ξαναεντοπίσαμε το όχημα σε συνεργείο επί της λεωφόρου Σούδας και το πυρπολήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, παρ’ ότι σε κεντρικό δρόμο λίγα μόλις μέτρα στην ευθεία του Αστυνομικού Γουρουνοστασίου των Χανίων. Τους καταστήσαμε λοιπόν σαφές, με τον χειρότερο για αυτούς τρόπο, ότι τα νέα ασφυκτικά αστυνομικά μέτρα στην πόλη, με τις συνεχείς περιπολίες από νέους και καθόλου ωραίους ασφ-αλήτες και τα γεμάτα με ένστολα γουρούνια τζιπάκια (τα σύγχρονα τάγματα κατοχής της Δημοκρατίας), είναι ικανά να τρομάξουν και να αποτρέψουν μονάχα τους ήδη φοβισμένους. Τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες. Τους αυτοεγκλωβισμένους στα στενά όρια της πόλης-φυλακής, τους εθελούσια αλυσοδεμένους με τις αόρατες χειροπέδες της ηθικής και των αναστολών. Αλλά όχι τους αποφασισμένους ανθρώπους. Αυτοί πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο και το σθένος να ξεγλιστρούν από τον κλοιό τους και να πυρπολούν το γόητρο και τη φαινομενική παντοδυναμία της εξουσίας τους. Κάθε χτύπημα ενάντια στον κόσμο του «σωφρονισμού» μια ρωγμή στα τείχη της αιχμαλωσίας και ταυτόχρονα ένα πλήγμα στην κανονικότητα μιας πόλης βυθισμένη στην σιωπή.

Στέλνουμε με την ενέργειά μας αυτή τους πύρινους χαιρετισμούς μας στους φυλακισμένους αναρχικούς Γιάννη Δημητράκη, Γιώργο Βούτση-Βογιατζή, Πολύκαρπο Γεωργιάδη, Ηλία Νικολάου, τους φυλακισμένους της εξέγερσης του Δεκέμβρη και τον αγωνιστή απεργό πείνας Νίκο Κουνταρδά, συντρόφους και συνοδοιπόρους στον έμπρακτο αγώνα για ένα κόσμο χωρίς φυλακές, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς εξουσία. Τέλος, επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο εμπρησμός μιας κλούβας των φυλάκων σημαίνει κάτι παραπάνω στα μάτια κάποιου που έχει αντικρίσει τον έξω κόσμο μέσα από τα μικροσκοπικά παράθυρά της, αφιερώνουμε αυτή την ενέργεια σε όσους φυλακισμένους δεν έχουν αποδεχτεί την φυλακή σαν όρο ζωής, αλλά αντιστέκονται και πολεμούν με κάθε τρόπο μέσα και ενάντιά της. Κάθε κίνηση τους ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού τους θα βρίσκει τους «εκτός των τειχών» ακόμα πιο δυνατούς και αποφασισμένους. Εις το επανιδείν.

Πύρινη Αλληλεγγύη