Ανάληψη ευθύνης για 5 εμπρησμούς στη Θεσ/νίκη (21, 23, 25/10)

από email που μας ήρθε:

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΙΙ

«Θα φωνάξουμε αρπάξτε τα τσεκούρια και με αυτά θα διαλύσουμε τους αυτοκράτορες χωρίς να κάνουμε οικονομία στα χτυπήματά μας όπως και αυτοί δεν κάνουν στα δικά τους εναντίον μας»

Ψηλαφίζοντας την πολιτική καθημερινότητα ξέρουμε πως η κυριαρχία γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού. Η μεγαλύτερη αυταπάτη της δημοκρατίας είναι ότι δημιουργεί ένα πλασματικό δικαίωμα για συμμετοχή στην «αλλαγή» των εκάστοτε συνθηκών. Μέσω των εκλογών ο πολίτης έχει να επιλέξει από τις πιο δεξιές-συντηρητικές τάσεις έως τις πιο σοσιαλιστικές, προοδευτικές και αριστερές. Έτσι λοιπόν, στο θίασο της πολιτικής, οι πρωταγωνιστές αλλάζουν ανάλογα με το αν οι υπήκοοι προτιμούν μια πιο ολοκληρωτική και άμεση εξουσία ή μια εξουσία συγκαλυμμένη από αντιλήψεις όπως η ενεργότερη και πιο καίρια συμμετοχή του πολίτη. Ο ενδοσυστημικός αυτός πόλεμος παρουσιάζεται εκθαμβωτικά στα μάτια των ψηφοφόρων αποκρύπτοντας την αποκρουστική πραγματικότητα της καπιταλιστικής λειτουργίας, ως ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κοινωνίας.

Τα ΜΜΕ έχουν και αυτά το δικό τους ρόλο στην υπάρχουσα κατάσταση διαμορφώνοντας την «κοινή γνώμη» και αλληλεπιδρόντας με τις «ανάγκες» της. Προωθούν συγκεκριμένα κόμματα ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα των διαχειριστών τους, παρουσιάζοντας την γραμμή τους ως αναγκαιότητα των καιρών.

Κι αν για την επίλυση του οικονομικού αδιεξόδου που προκύπτει από την ίδια την φύση του συστήματος, μμε και κοινή γνώμη δίνουν πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση , για τη διευθέτηση της υπόθεσης που ακούει στο όνομα «εσωτερικός εχθρός» η λύση έπρεπε να δοθεί επιτακτικά. Έτσι αν πριν και μετά τις εκλογές τα πολιτικά χαρτιά των μονομάχων της διακυβέρνησης αφορούσαν φοροαπαλλαγές, προσλήψεις, ικανοποίηση τοπικών διεκδικήσεων και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής , στην ατζέντα και μάλιστα ως Νο1 προστέθηκε η καταπολέμηση της εγχώριας «βαριάς» ή «ελαφριάς» τρομοκρατίας αλλά και της ενοχλητικής ανομίας που γεννούν τα «μιάσματα» στους δρόμους.

Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και το νέο αντάρτικο πόλης δέχονται μια αναμενόμενη επίθεση σε στρατιωτικό και επικοινωνιακό πεδίο. Αναμενόμενη γιατί τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα μετά τον Δεκέμβρη αναπτύχθηκε μια εσωτερική διαδικασία στους κόλπους του χώρου με το παράσιτο της οργανωμένης και συνεχούς αντάρτικης δράσης αλλά και της μηδενιστικής-κριτικής σκέψης να ευδοκιμεί επικίνδυνα. Γεγονός που δημιούργησε μια απειλητική για αφεντικά και δούλους συνθήκη, και έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όσα έπρεπε να μείνουν πίσω, τις αυταπάτες και τις ονειρώξεις περί μαζικών αγώνων, αλλά και τη λογική ένοπλων πρωτοποριών που τις συνόδευαν. Μαζί τους πέθανε και αντιπολιτευτική βία, στο κουφάρι της οποίας ανασυντέθηκε η επαναστατική/αρνητική προς το σύνολο του υπάρχοντος βία, που έπαψε να διεκδικεί συμπάθειες εν αντιθέσει με τους «λαϊκούς τιμωρούς», μίλησε για τον εαυτό της αναζητώντας μονάχα συνενόχους.

Η νέα λοιπόν αυτή τάση μίλησε για την εδώ και τώρα απελευθερωτική διαδικασία, για μια μάχη χωρίς διαπραγματεύσεις, για την μη ύπαρξη αντικειμενικών συνθηκών, όχι ως αιτία αδράνειας αλλά σαν μια ακόμη αφορμή πολέμου και χτύπησε και χτυπάει με λόγο και πράξη την κενότητα μιας ολόκληρης εποχής. Έτσι χτυπήθηκε και θα χτυπηθεί .

«Παιδάκι ακόμα θαύμαζα τον αμετανόητο κατάδικο που καταλήγει πάντα στη φυλακή.
Είχε μεγαλύτερη δύναμη κι απʼ τους άγιους,
πιο πρακτικό πνεύμα απʼ τους περιηγητές
κι αυτός , αυτός μόνο αυτός,
ήταν μάρτυρας του μεγαλείου και του δίκιου του.»

Οι θριαμβολογίες για το τέλος της , μετά τη σύλληψη 4 ατόμων , φερόμενων ως μελών της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς δεν χάνουν αιτιότητας μα βουλιάζουν στην ματαιότητα. Η αξία της περιφοράς τους ως λάβαρα μηδενίστηκε μπροστά στη ροχάλα που κέρασε ο Παναγιώτης Μασούρας στο δημοσιογραφικό συρφετό.

Η μικρή παύση που κάποιοι τη βάφτισαν , για χάρη του θεάματος, τέλμα θρυμματίστηκε από τις επιθέσεις που ακολούθησαν. Η , μετεκλογικά, επίδειξη αποφασιστικότητας για κόψιμο της ρίζας του κακού, στο "γκέτο των εξαρχείων» απλά όξυνε τις καταστάσεις προς όφελός μας. Μικρές αποδείξεις μιας ιστορικά επιβεβαιωμένης αλήθειας.

Η κοινωνία, ως μια δύναμη καταπιεστική απέναντι στο άτομο, που δεν την έχουν ορίσει, ακόμα κι αν εφεύρει βαλβίδες αποσυμπίεσης για τη διάχυτη απόγνωση , γεννά τις ασυνείδητες αρνήσεις της. Από τα πιο αποστειρωμένα μέρη μέχρι τα πιο εμετικά μπουντρούμια που την απαρτίζουν βλέπει συνειδητούς αρνητές της να ξεπροβάλλουν έχοντας επιλέξει να την ανατινάξουν συθέμελλα. Οι δρόμοι, με τους νέους αλήτες που τους κατακλύζουν , τα πεσίματα, το άραγμα στις πλατείες, το φλερτ με την παραβατικότητα, είναι αναπόφευκτα, βάσει μιας λογικής απόκλισης ατόμων από τις πρότυπες συμπεριφορές που πρώτες τα είχαν αποκλείσει.

«Παπάδες, προφεσόροι , αφεντικά κάνετε λάθος που με παραδίδετε στη δικαιοσύνη.
Δεν άνηκα ποτέ σʼαυτόν τον λαό
ποτέ μου δεν υπήρξα χριστιανός
τη γενιά μου τη βασάνιζαν και εκείνη τραγουδούσε
δεν ξέρω από νόμους, δεν έχω ηθική, είμαι πρωτόγονος:
κάνετε λάθος…»,

Η συνειδητή ατομική/συλλογική διαδρομή για την ολοκληρωτική άρνηση ενός δουλοπρεπούς κόσμου είναι αυτονόητη, από την στιγμή που η διάχυση έκανε την επανάσταση υπόθεση προσωπική και ακόμα όταν οι φυλακές γεμίσουν με μερικές δεκάδες πολεμιστών θα υπάρχουν ήδη άλλοι έτοιμοι στις επάλξεις , να αποτελειώσουν όσα οι πρώτοι άφησαν μισά.

Και το στοίχημα είναι ήδη σε κίνηση.

Η κοινωνία της εικόνας θα καταρεύσει απʼόλα αυτά που χαλάνε την δικιά της, πριν την πνίξουν οι αντιφάσεις της. Ο πόλεμος της ουσίας θα κερδιθεί με τα απανωτά χτυπήματα και τις παράλληλες ζυμώσεις.

Η πόλωση του κοινωνικού συστήματος, το ξεκαθάρισμα των στρατοπέδων , ας θεωρηθεί ο υπέρτατος σκοπός μας. Στο χέρι μας η όξυνση του υποσκάπτοντος την κοινωνική αρμονία, εμφυλίου επαναστατικού πολέμου. Για να το λήγουμε, επαναδιατυπώνοντας παλιά μας κομμάτια. Η καταστολή έρχεται για να φορτίσει μια κατάσταση η οποία επιβαρύνει μονάχα αυτούς που έχουν κάτι να προστατεύσουν, για εμάς όλα είναι στο πρόγραμμα, ξέρουμε τι έχουμε απέναντι μας, πράττουμε από και με συνείδηση και αποδεχόμαστε κάθε κατασταλτική κίνηση ως απόδειξη του αγώνα μας.

Κλείνοντας το θέμα της καταστολής , όσον αφορά το επικοινωνιακό της κομμάτι , σχετικά με τα σχόλια υπερπαραγωγής όπως «μωρά της τρομοκρατίας» , «20χρονα των εξαρχείων» «παιδάκια παρασυρμένα από 30ρηδες» «καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι» γνωρίζουμε ότι οι επαναστάτες δεν ορίζονται από την ηλικία, την κοινωνική τους τάξη και το φύλο τους αλλά μόνο από τις επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους και τις πρακτικές που ακολουθούν. Οι επαναστατικές οντότητες εξάλλου είναι εκ των πραγμάτων πολύ μακριά από την καθημερινή μιζέρια που διακατέχει το κοινωνικό σύνολο και γιʼ αυτό άλλωστε δεν θα κατανοηθεί ποτέ ο αξιακός τους κώδικάς. Ακούσαμε ακόμα τον υπουργό προστασίας του πολίτη να αναφέρεται σε ιδεολόγους αναρχικούς από τη μια και σε βάνδαλους χούλιγκανς από την άλλη (ο φτηνός του διαχωρισμός μόνο πρόκληση μπορεί να αποτελέσει για πύρινες εξορμήσεις , για μία κριτική με λόγο και πράξη) Στην προσπάθεια διάσπασης των αντιστεκόμενων κομματιών απαντάμε πως η διάχυτη πολυμορφία μας είναι αυτή που σας τρομάζει. Όσο επιθετικός είναι ο επαναστατικός/αντιεξουσιαστικός λόγος που βγαίνει με διαφορετικές αντιλήψεις στο σύνολό του, αλλά πάντα με κοινή αφετηρία, συνάμα τόσο επικίνδυνοι γινόμαστε όταν πράττουμε, όταν τσαλακώνουμε καθημερινά την εικόνα του κράτους.

Απέναντι στην αποσύνθεση και τη ραστώνη που απλόχερα προσφέρει η πληκτική και μίζερη καθημερινότητα σε όσους επιλέγουνε να την αποδεχτούν ως έχει, να την υποστηρίξουν και να τη συμπληρώσουν, ορθώνεται η μοναδική αυθεντική στάση ζωής, η ουσιαστική πραγμάτωση της ολοκληρωτικής άρνησης.

Ο καθένας μας ξεχωριστά, δοσμένος καθημερινά στην αναζήτηση της ατομικής ωρίμανσης πραγματώνει την ανάγκη για επίθεση στο τώρα. Δίνοντας καταστρεπτική διάσταση στα όνειρά μας αψηφούμε κάθε κίνδυνο και κόστος των επιλογών μας, ευτυχισμένοι όπως και πολλοί σύντροφοι που στη ζωή μας δεν είμαστε θεατές.

Κι ενώ λοιπόν η επισημοποίηση του πολέμου από πλευράς μας συναντά τον παροξυσμό των χειροκροτητών κάθε στόχου μας, την ανασφάλειά τους και την τρομοϋστερία τους, αποδεχόμενοι ακόμη και οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως υποψήφια θύματα, υπάρχουν άτομα που είτε σταδιακά είτε άμεσα επιλέγουν την πραγμάτωση των δικών τους αρνήσεων απέναντι στο υπάρχον.

Γιʼ αυτούς δεν μένει παρά να εντοπίσουν στην επιλογή τους την επαναστατική προοπτική οργάνωσης των επιθυμιών τους, ισχυροποιώντας και τοποθετώντας τον ίδιο τους τον εαυτό ως σημαντική απειλή απέναντι σε κάθε τι που αντικατοπτρίζει την σαπίλα του κόσμου που επιβιώνουν.

Το αντάρτικο πόλης δεν λυγίζει, μηχανεύεται νέους τρόπους δράσης, ζυγίζοντας κάθε ευθύνη για να γίνει ακόμα πιο δυνατό. Είναι διάχυτο , διαιωνίζεται και εκρήγνυται στα σπλάχνα της τάξης, συντροφεύοντας πάντα τους αποστάτες αυτού του κόσμου.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτού είναι και η προσωπική απειλή.

Πορευόμενοι ανεξέλεγκτα στο δρόμο που σχηματίζεται από τη συνένωση όλων των σημείων-στιγμών πλήρους ατομικής απελευθέρωσης, διαρκώς εντοπίζουμε νέες ανεξερεύνητες οάσεις, ακόμα πιο εντυπωσιακές, ακόμα πιο ριψοκίνδυνες. Στο πεδίο όπου το γκρέμισμα συναντά το χτίσιμο , αναμένοντας την παράλληλη εμφάνιση νέων εμποδίων και προσβλέποντας στην εξέλιξη και της δικής μας ικανότητας για το ξεπέρασμά τους, επιλέγουμε να επιτεθούμε σε κάθε τι εχθρικό προς εμάς, από γενικευμένες καταστάσεις έως συγκεκριμένα άτομα.

Για όλα τα παραπάνω , αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς την Παρασκευή 23 Οκτώβρη στα πολιτικά γραφεία:

του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Χάρη Καστανίδη,
του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Σπύρου Βούγια,
και της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Χρύσας Αράπογλου.

Επίσης, τρεις μέρες πριν την μεγάλη χριστιανοορθόδοξη γιορτή του Δημητρίου τοποθετήσαμε δύο εμπρηστικούς μηχανισμούς στην οικία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου.
(Η απόκρυψη της συγκεκριμένης ενέργειας από τα ΜΜΕ δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω από το να επιβεβαιώνεται η επικινδυνότητάς μας και να αποδεικνύεται ο φόβος σας προς εμάς. )

Τέλος, αναλαμβάνουμε την ευθύνη και για την επίθεση στο ελληνοιταλικό επιμελητήριο στη Θεσσαλονίκη στις 21 Οκτώβρη. Η συγκεκριμένη ενέργεια ήταν ένα ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τον Ιταλό αναρχικό σύντροφο AlfredoBonano ο οποίος κατηγορείται για ληστεία τράπεζας. Δείχνοντας έτσι ότι η άρνηση εργασίας αποτελεί ουσιαστικό κομμάτι μιας επαναστατικής ζωής.

«Καλή τύχη φωνάζει αντικρίζοντας στον ουρανό μια θάλασσα φλόγες και καπνό. Κι από δεξιά κι αριστερά όλα τα πλούτη να λαμπαδιάζουν λες και έπεφταν χιλιάδες κεραυνοί»

Την πιο ειλικρινή μας απόδοση σεβασμού και τιμής στους επικυρηγμένους ή μη και κατʼ επιλογή διωκόμενους αυτής της περιόδου που απολαμβάνουν την πιο άγρια γεύση ελευθερίας.

Η Λερναία Ύδρα της ανταρσίας, οι 100 επαναστατικές οργανώσεις, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους.

Για την οργάνωση μιας αδούλωτης και άγριας ζωής.

Συμβούλιο αποδόμησης της τάξης.



ΥΓ Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τα ρουφιανοπαπαγαλάκια της εφημερίδας «Μακεδονία» και για τους λόγους που συμπεριλαμβάνουν το εμπρηστικό μας μπαράζ του περασμένου Μαρτίου σε πολιτικά γραφεία στις ενέργειες των συντρόφων της Συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς. Θα αρκεστούμε όμως στα εξής: Αδιαφορούμε για το γιατί «μπερδευτήκατε» και για το ποιες εντολές ακολουθείτε, αλλά σας ενημερώνουμε πως απλά μας δίνετε μια μικρή ακόμα αφορμή μέσα στις χιλιάδες για να επισκεφτούμε εσάς και το προσωπικό σας.