Ανάληψη ευθύνης για 4 εμπρησμούς στη Θεσ/νίκη

Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον κόσμο του πολιτισμένου και το φως του.
Είναι αργά για να ’μαστε λογικοί και καλόπιστοι, πράγμα που οδήγησε σε μια ζωή χωρίς ενδιαφέρον. Κρυφά ή όχι, είναι ανάγκη να αρχίσουμε να είμαστε άλλοι, ή αν όχι, να σταματήσουμε να είμαστε.
Περίπου 3 εβδομάδες μιας ύποπτης σιωπής. Κάποιοι ίσως το θεώρησαν μια μικρή ανάπαυλα. Κάποιοι άλλοι μια φυσική ροή των πραγμάτων προς εκτόνωση με μια μελλοντική ευκαιριακή ανάκαμψη, όταν οι συγκυρίες το επιτρέψουν. Όμως στην πραγματικότητα οι ομάδες και οι πυρήνες που συγκροτούν το νέο αντάρτικο πόλης αποσύρθηκαν από το προσκήνιο της φωτιάς, όχι για να ξεκουραστούν (άλλωστε η ξεκούραση δεν θα έρθει ποτέ για τους επαναστάτες), αλλά για να κάνουν πράξη, τους χαιρετισμούς που ανταποδίδουν τον τελευταίο καιρό μετά από κάθε χτύπημα.
Σε αυτό το διάστημα φαινομενικής απραξίας πολλά συνέβησαν. Σύντροφοι από αντάρτικες ομάδες συναντήθηκαν, επικοινώνησαν εμπειρίες, αντάλλαξαν τεχνικές, προβληματίστηκαν, σχεδίασαν και άνοιξαν μια νέα πιθανότητα. Την πιθανότητα της Σύμπραξης Αντάρτικων Ομάδων, σε πρώτο βαθμό ως πειραματική πλατφόρμα δυνατοτήτων, τόσο θεωρητικών, όσο και επιχειρησιακών.
Αυτή η νέα απόπειρα αναλαμβάνει την ευθύνη για το 4 ήμερο φεστιβάλ που διοργάνωσε από 14 μέχρι 18/05 ώστε να δοκιμαστεί, να εκτεθεί, να βελτιωθεί , να κάνει την αυτοκριτική της, αλλά και να δεχθεί κριτική, να επικοινωνήσει με νέες αντάρτικες οργανώσεις, να βρει τον εαυτό της για να τον «ξαναχτίσει» σε κάθε νέο χτύπημα ξεπερνώντας τον.
Εμείς από την μεριά μας ως Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης συμμετέχοντας στην Σύμπραξη επιλέξαμε και χτυπήσαμε στην πόλη της Θεσσαλονίκης 4 στόχους.
* Τον σύλλογο απόστρατων ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας
* Οπλοπωλείο Κύργιας στην Εγνατία
* Αυτοκίνητο εταιρίας συστημάτων ασφαλείας
* Βιοτεχνία στρατιωτικών και αστυνομικών ενδυμάτων
Η κοινή συνιστώσα όλων των χτυπημάτων είναι πως αποτελούν το απόστημα του κοινωνικού καρκινώματος που ονομάζεται «Δημόσια Ασφάλεια». Όταν η κυριαρχία με όλους τους εκφραστές της, από τα αφεντικά μέχρι τους «προλετάριους» μιλάνε τη γλώσσα της ασφάλειας , τότε μιλάνε τη γλώσσα του πολέμου.
Νέες προσλήψεις μπάτσων, αύξηση των security, επαγγελματικός μισθοφορικός στρατός, κάμερες παρακολούθησης, αντικλεπτικά συστήματα, μπλόκα στους δρόμους, περιπολίες ένστολων, ανέγερση φυλακών, αστυνομικά δίκτυα ανταλλαγής πληροφοριών, βιομετρικές τεχνικές αναγνώρισης, επεξεργασία DNA, παρακολουθήσεις, θωρακισμένες πόρτες και αμπαρωμένοι ψυχισμοί καχυποψία και κοινωνικός χαφιεδισμός. Αυτό είναι το νέο πεδίο πολέμου που εσωτερικεύουμε κάθε μέρα. Μέσα σε αυτή την πόλη ασφυκτιούμε από τις σημαίες και τις πινακίδες των απαγορεύσεων, από τους ηλίθιους με τα πηλήκια και της σειρήνες της διαρκούς επιτήρησης.
Σήμερα ο αστυνομικός στρατός των κολάδικων, των περιπολιών, των σταθμευμένων διμοιριών, των ζητάδων, της ομάδας Δ, των ΟΠΚΕ, των ασφαλιτών, δεν «φυλάει» απλώς ένα κρατικό κτήριο, μια τράπεζα ή έναν υποτιθέμενο στόχο, αλλά φρουρεί το τίποτα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Αυτό το «τίποτα» είναι η προσπάθεια της δημοκρατία σαν φυλάει το «όλον». Να εκπαιδεύσει τα βλέμματα στην παρουσία των ένστολων, να εξοικειώσει τα αυτιά στον ήχο των περιπολικών, να διαμορφώσει το λόγο στη γλώσσα της κατάφασης απέναντι στις στολές.
Σε αυτό τον πόλεμο υπάρχει ανάγκη για ολική επιτήρηση του χώρου, ώστε να προλαμβάνονται οι κινήσεις από τον εχθρό. Εδώ είναι που η τεχνολογία και οι εταιρίες κάνουν «χρυσές δουλειές». Άλλωστε ο πόλεμος για την κυριαρχία είναι μια καλή δουλειά. Έτσι και η ιδεολογία της ασφάλειας, όπως κάθε ιδεολογία, είναι μια καλοστημένη επιχείρηση.
«Business as usually»….
Γι αυτό και εμείς τους επισκεφθήκαμε για να ελέγξουμε αν όντως λειτουργούν τα συστήματα τους.
Επίσης επειδή κάθε δουλειά εκτός από ντροπή είναι και επιλογή, επισκεφθήκαμε και την βιοτεχνία ενδυμάτων.
Το πρόθυμο αφεντικό του και οι εξυπηρετικοί υπάλληλοι που κάνουν υποκλίσεις στους μπάτσους και τους στρατιωτικούς που αποτελούν την απόλυτη πλειοψηφία στο πελατολόγιο τους ας μάθουν πως οι επιλογές έχουν το τίμημα τους. Την επόμενη φορά ίσως και με πιο προσωπικό κόστος.
Ακόμα επειδή κάθε ιδεολογία είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής κοινωνικών ταυτοτήτων, έτσι και η ιδεολογία της ασφάλειας δίπλα στην φιγούρα του κλασσικού χαφιέ παράγει και την εικόνα του ένοπλου νοικοκυραίου που είναι έτοιμος να πάρει τον νόμο στα χέρια του για να προστατεύσει την μικροιδιοκτησία του.
Τα γνωστά μπατσομάγαζα εμπορίου όπλων, όπως ο Κύργιας, εκτός από τα νταραβέρια που έχουν με τους μπατσους, και τους στρατόκαυλους, μπορούν να εξυπηρετήσουν και αυτή την κοινωνική ανάγκη. Εμείς από τη μεριά μας εξυπηρετούμε τα δικά μας συμφέροντα, γι’ αυτό και περάσαμε μια βραδινή βόλτα από εκεί.
Τέλος επειδή η γραφικότητα δεν είναι μόνο για γέλια, αλλά και καμιά φορά και για κλωτσιές επισκεφθήκαμε τον σύλλογο απόστρατων ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας 50 μέτρα από το Α.Τ. λευκού πύργου για να αφήσουμε και σε αυτούς ένα δείγμα των διαθέσεων μας.
Τώρα ανάμεσα στις κουβέντες για τις «ένδοξες» μέρες της χούντας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στρατού, που «τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα», ας έχουν το νου τους και στην πόρτα τους σπιτιού τους μην τους ξαναφήσουμε τίποτα, και συναντηθούν με τη φωτιά μας.
Όμως εκτός από τις θέσεις, τις κινήσεις, και το σχέδιο άμυνας του εχθρού, πρέπει να επανα-εκθέτουμε συνεχώς την δικιά μας υπόθεση είτε σαν απειλή, είτε σαν πρό(σ)κληση, ανάλογα με τον δείκτη ανάλογα με το που κατατάσσει ο ίδιος τον εαυτό του. Το νέο αντάρτικο πόλης που συνδιαμορφώνουμε με αρκετές ομάδες ακόμα επαναστατών είναι για εμάς πρώτα και κύρια η ουσιαστική πραγμάτωση των αρνήσεων και των επιθυμιών μας σ’ ένα κόσμο που δεν μας καλύπτει. Σε μέτριους καιρούς για μέτριους ανθρώπους το να μάχεσαι και να χτυπάς με κάθε μέσο την συνθήκη που σε κρατά έγκλειστο είναι η μοναδική αυθεντική περιπέτεια και ο μοναδικός αξιοπρεπής τρόπος ζωής.
Συμμετέχοντας σε αυτό, αναγνωρίζουμε και ξεπερνάμε τα όρια μας. Ανακαλύπτουμε έναν καινούργιο εαυτό, που έχει καταργήσει τις όποιες αναστολές για να περάσει στην επίθεση. Έχει ποδοπατήσει την όποια ηθική θέλει να τον κρατήσει άπραγο. Από την άλλη το να επιλέγουμε το αντάρτικο πόλης, έχει σαφή αποτελέσματα και στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Οι ισορροπίες που η δημοκρατία έχει ανάγκη ανατινάζονται. Η ανασφάλεια στις τάξεις των φιλήσυχων ανθίζει. Ο εχθρός τρέχει να μαζέψει τα ασυμάζευτα. Η εικόνα του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, και η αναμενόμενη καταστολή, όπως έχουμε ξαναπεί, αφενός κάνει εμάς πιο επιδέξιους, αφετέρου επιφορτίζει το πολωμένο κοινωνικό σώμα με τις επιπτώσεις της συνθήκης αυτής να είναι υπέρ αυτών που εργάζονται για λογαριασμό της εντροπίας.
Το αντάρτικο πόλης δεν έχει ανάγκη από υποστηρικτές, η ουσία του τους εχθρεύεται. Αντίθετα αναζητά συμπορευτές και συνενόχους που είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα για να πλήξουν την κοινωνική αρμονία / αγχώνη στο λοιμό των συνειδητοποιημένων επαναστατών. Δεν περιμένει κινήματα και μαζικούς αγώνες, επιλέγει τον χρόνο και τον τόπο των δράσεων του, βάση των επιθυμιών των φορέων του και όχι των συγκυριών. Δεν αντιπολιτεύεται μα συνωμοτεί ενισχύοντας τις τάξεις του, όχι εξαιτίας κάποιας «ταξικής ταυτότητας», αλλά εξαιτίας της συνείδησης του νέου επαναστατικού υποκειμένου. Του κάθε εγώ που βρίσκει τις επιθυμίες του έξω από τον κυρίαρχο κοινωνικό ιστό.
Η μονιμοποίηση του χάους στις μητροπόλεις, και οι ολοένα αυξανόμενες ποιοτικά – ποσοτικά εχθροπραξίες των αντιμαχόμενων στρατοπέδων ας είναι η ταφόπλακα των κυρίαρχων σχέσεων και ρόλων.
Το στοίχημα είναι πια σε κίνηση.
Η Λερναία Ύδρα της ανταρσίας, οι 100 επαναστατικές οργανώσεις, ας μην αφήσουν τίποτα όριο στο πέρασμα τους.
Για την οργάνωση μιας αδούλωτης και άγριας ζωής

Συμβούλιο αποδόμησης της τάξης / Σύμπραξη Εμπρηστών

Δεν με οδηγούν φαντάσματα, περιπλανιέμαι μονάχος: δεν είναι η ψευδαίσθηση μιας τέλειας κοινωνίας ή η ιστορική λύτρωση της ανθρωπότητας, αλλά η απόλυτη ανάγκη να καταφάσκω στις δυνατότητες μου ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη δύναμη.