"Λαϊκή Θέληση" για ΚΕΔ και εταιρεία profit (19/3, 20/5)

"Ένα φάντασµα πλανιέται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια της υπερεθνικής πολιτικής και οικονοµι­κής ελίτ. Το φάντασµα της γενικευµένης απελευ­θερωτικής λαϊκής εξέγερσης κόντρα στην ακραία κοινωνική αδικία που προβάλλεται ή και θεωρείται ως δεδοµένη και συνυφασµένη τάχα µε την αν­θρώπινη φύση, αλλά και κόντρα στο κυρίαρχο κοι­νωνικό µοντέλο της άγονης και δίχως νόηµα αλ­λοτριωµένης και αλλοτριωτικής επιβίωσης.

Αδιαφιλονίκητα, η δολοφονία του 15χρονου µαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αφύπνισε τις εν υπνώσει συνειδήσεις της λαϊκής τάξης και του διάχυτου κοινωνικού προλεταριάτου και έ­θεσε τις βάσεις για την επαναδιατύπωση των ό­ρων διεξαγωγής της λαϊκής αντίστασης ενάντια στη δοµική συστηµική κυριαρχία του υπάρχο­ντος. Η εξέλιξη αυτή ως διακύβευµα για τον επα­ναστατικό µετασχηµατισµό της κοινωνίας συ­µπληρώνει τη σηµαντικότητα του αυθόρµητου εξεγερτικού ξεσπάσµατος και στο τέλος το ξε­περνά, ενσωµατώνοντας την αυθεντικότητα της λαϊκής θέλησης. Παράλληλα, συνολικοποιεί όλα τα απελευθερωτικά αιτήµατα για την καταστρο­φή των δοµών της µεταβιοµηχανlκής καπιταλι­στικής κυριαρχίας και απαλλάσσει το νέο επανα­στατικό υποκείµενο από την παθητική παρακο­λούθηση της εµφύλιας διαµάχης των καπιταλι­στών και του πολιτικού τους προσωπικού για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης.

Είναι πια πασιφανές ότι το ελληνικό πολιτικό κα­τεστημένο και η κυβέρνηση του Καραμανλή ως άμεσα εξαρτήματα των συμφερόντων του μεγά­λου πολυεθνικού κεφαλαίου, δεν πρέπει να αντι­μετωπίζονται από τις λαϊκές τάξεις απλώς ως ανί­κανοι διαχειριστές της κρίσης, αλλά ως βασικό μέ­ρος του προβλήματος. Το απροκάλυπτο εσπευ­σμένο κλείσιμο της Βουλής με καταφανή στόχο την παραγραφή ευθυνών γνωστών-αγνώστων πο­λιτικών προσώπων στο μεγάλο φαγοπότι της τε­λευταίας περιόδου δεν αντέχει άλλωστε σε πα­ρερμηνείες. Είναι συνδημιουργοί της κρίσης, δη­λαδή του προκλητικού πλουτισμού και των προ­νομίων μιας δράκας ολιγαρχών από τη μία, της φτώχιας, της ανεργίας, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού του νέου προλεταριάτου από την άλλη. Βρίσκονται στις τάξεις τους οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της "δικτατορίας των αγο­ρών, του ελεύθερου εμπορίου, της εκμεταλλευ­τικής πραγματικής οικονομίας, της στέρησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του χτυπήματος των λαϊκών αγώνων, των δολοφονιών και των βασανι­στηρίων.

Τα σκάνδαλα, οι μίζες, τα λαδώματα, οι προνο­μιακές αναθέσεις δημοσίων έργων σε μεγαλοεργολάβους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιου­σίας, η διαφθορά και η συντεταγμένη υπηρεσία - προστασία ή απαλλαγή από ευθύνες που προ­σφέρουν ανώτατοι δικαστικοί στην εκάστοτε οικονομική-πολιτική ελίτ αποτελούν δομικά συ­στατικά υλικά στο υπάρχον οικοδόμημα της αστι­κοδημοκρατικής καπιταλιστικής κυριαρχίας. Σε αυτό ακριβώς το ταξικό καθεστώς της νόμιμης α­νισότητας, ο θεοσεβούμενος θαμώναςτόυ Αγίοu Όρους Poυσόπoυλoς, ο πράσινος στρατηγός Τσουκάτος, ο ανήθικος νομοταγής Βουλγαράκης, ο παραιτημένος Μαγγίνας, η ατμομηχανή διάλυσης των ασφαλιστικών ταμείων Πετραλιά, ο σκαν­δαλάκιας Παυλίδης, τα καθωσπρέπει λαμόγια­ golden boys τύπου Χριστοφοράκου ή Βουρλού­μη και ένα σωρό άλλα ονόματα που έρχονται αυ­θόρμητα στα χείλη του λαού όταν του ζητούν να περιγράψει τη διαφθορά και την ατιμωρησία της, δεν είναι τα αποπαίδια του συστήματος που πα­ραβήκανε τον όρκο τους, αλλά τα καλύτερα παι­διά του, προϊόντα και φορείς μιας ενδημικής στον καπιταλισμό παθογένειας στο ξέφρενο κυνήγι του κέρδους και της εξουσίας.

Η διαχρονική συμμετοχή και ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας της «κληρονομικής» ελληνικής δημοκρατίας στα αλλεπάλληλα σκάν­δαλα το επιβεβαιώνει. Επιλέγουμε δύο από αυτά για να επικυρώσουμε τον ισχυρισμό μας: α) μια υ­πηρεσία του δημοσίου, η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ), της οποίας φυτευτός διευθύνων σύμβουλος, ως προσωπική επιλογή του νυν πρω­θυπουργού Καραμανλή λόγω στενής φιλίας, «έ­τυχε» να είναι ο Κ. Γκράτσιος, ανέλαβε να φέρει σε πέρας μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ξε­πουλήματος δημόσιας περιουσίας σε μια άνευ προηγουμένου συνδιαλλαγή με την περιβόητη πια «Βατοπέδι Χρηματιστηριακή». Πρόκειται για την ίδια υπηρεσία που πριν προλάβουν να κοπά­σουν οι καπνοί από τις περσινές δολοφονικές πυρ­καγιές στην Ηλεία εξουσιοδοτήθηκε στο όνομα της ανάπτυξης από την παρούσα κυβέρνηση να βγάλει στο σφυρί το φυσικό παράκτιο πλούτο στην περιοχή της Ζαχάρως. Τον ίδιο ρόλο τέλος, για να μην μακρηγορούμε, επεφύλαξε και επιφυ­λάσσει στην ίδια υπηρεσία η παρούσα κυβέρνη­ση και σε πολλές ακόμη μικρότερες, αλλά όχι ασήμαντες περιπτώσεις (Ολυμπιακό ακίνητο στους Θρακομακεδόνες, 30 στρέμματα έκτασης στο Νο­μισματοκοπείο και πάει λέγοντας...) Κλείνουμε τη σύντομη αναφορά μας στα έργα και τις ημέρες της ΚΕΔ σηµειώνοντας ότι η νέα δοτή διοίκησή της διαθέτει πρόεδρο πρόσωπο που φέρεται να είχε µέχρι πρότινος µέσω της εταιρείας στην οποία ή­ταν γενικός διευθυντής επαγγελµατική συνεργα­σία µε τον Εφραίµ και τον Όµιλο Πάπιστα σηµα­ντικό µερίδιο του οποίου ανήκει σε κυπριακές ε­ταιρείες αφανών µετόχων µε τελικό δικαιούχο τη Μονή Βατοπεδίου. β) έναζ παλιόζ φίλΟζ τηζ ΟΙ ΚΟ­γένεlαζ Παπανδρέου µε ισχυρές γνωριµίες στις ΗΠΑ, ο Γ. Τρεπεκλής και η εταιρεία profit στην ο­ποία προεδρεύει, «έτυχε» κι αυτός κατά την τε­λευταία περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να αναλάβει να διεκδικήσει (ω του θαύµατος!) επιτυ­χώς για λογαριασµό της µεγάλης αµερικανικής κοινοπραξίας SAIC το σύστηµα ασφαλείας των Ολυµπιακών Αγώνων του 2004, γνωστό τοις πάσι και ως C41. Ο Τρεπεκλής έλαβε γι' αυτήν την εκ­δούλευση νόµιµη µίζα-προµήθεια 6,5 εκατ. ευ­ρώ, ενώ άγνωστα παραµένουν τα ακριβή ποσά που έλαβαν κόµµατα και υπηρεσιακοί παράγοντες στο όργιο των δωροδοκιών που έχουν παραδεχτεί οι Γερµανοί διαχειριστές των µαύρων ταµείων της Ζίµενς που ήταν µέλος της κοινοπραξίας Σηµειο­λογικά υπενθυµίζουµε ότι την τελευταία υπογρα­φή για την αποδοχή του C41 έβαλε (περίπου ως θύµα εκβιασµού όπως διατείνεται) ο «άτεγκτος» τώ­ρα ... πολέµιος της διαφθοράς υφυπουργός εσω­τερικών Μαρκογιαννάκης αφού στο µεταξύ είχε αλλάξει η κυβέρνηση, ο οποίος παρ' όλα αυτά ε­πείγεται τελευταία να το θέσει σε άµεση λειτουρ­γία. Δεν έχουν πραγµατικά νόηµα άλλες λεπτοµέ­ρειες, δεν τις έχουµε ανάγκη για να καταλάβουµε. Να υπογραµµίσουµε όµως ταυτόχρονα ότι πέρα από την οικονοµική διάσταση της ιστορίας, υπάρχει και µία ακόµη, ενδεχοµένως, πιο απειλητι­κή κοινωνικά και αφορά τον οργουελικό κοινωνικό έλεγχο που υπόσχεται και συνεπάγεται η εφαρµο­γή του συγκεκριµένου συστήµατος Και ούτε ε­δώ πάλι είναι τίποτα τυχαίο. Ποιοι ήταν αυτοί που προώθησαν και προωθούν και µε ποιουζ σκοπούς αυτά τα συστήµατα ασφαλείας; Έχει γίνει πια γνω­στό ότι µια Ελληνοαµερικανίδα, η Φράνσις Φρά­γκος Τάουσεντ, σύµβουλος του Μπουζ, υπαρχη­γός της τότε συµβούλου Εθνικήζ Ασφαλείαζ Κο­ντολίζα Ράις µε αρµοδιότητα την καταπολέµηση της «τροµοκρατίας» και υπέρµαχη του προγράµ­µατος βασανιστηρίων στην ανάκριση κρατουµέ­νων της CΙA και του αµερικανικού στρατού, µετεί­χε σε όλες τις συσκέψεις µε βασικό αντικείµενo τη λειτουργία του περιβόητου C41 και τη διασφάλι­ση ενός εκτεταµένου µηχανισµού παρακολούθη­σης τηλεφώνων στους Ολυµπιακούς αγώνες στυ­γνοί έµποροι ολοκληρωτικών πεποιθήσεων και πρακτικών εντός και εκτός της χώρας απειλούν ε­κτός από τις τσέπες και την ελευθερία µας.

Κι όµως, ενώ ελάχιστοι φαίνονται να εκπλήσ­σονται και οι περισσότεροι να κατανοούν σε γενικές γραµµές τι και πώς συµβαίνει, το µεγάλο φα­γοπότι συνεχίζεται κάθε φορά ανενόχλητο µε παλιούς και νέους τρόπους. Είναι κάτι παραπάνω α­πό σίγουρο ότι όσο δεν παίρνουν στοχευµένες δυναµικές απαντήσεις στις κραυγαλέες προκλή­σεις της πολιτικο-οικονοµικής φαυλότητάς τους, η ακατάσχετη και ατέρµονη (παρα)φιλολογία γύ­ρω από τα φαινόµενα σήψης και εξαχρείωσης θα εξυπηρετεί αποκλειστικά και µόνο την κοµµατι­κοπολιτική και δηµοσιογραφlκή αγυρτεία. Ο κα­ταιγισµός των σκανδάλων, όπου το ένα µοιάζει να διαδέχεται το άλλο για να ξεχαστεί το προη­γούµενο, θα αναχαιτιστεί πραγµατικά µόνο από ένα µαχητικό λαϊκό κίνηµα που θα απαντά δυνα­µικά σε τέτοια φαινόµενα, γνωρίζοντας ότι δεν υ­πάρχει ξεπέρασµά τους στα πλαίσια του υπάρχο­ντος συστήµατος. Κι ας µη σπεύσουν αµέσως οι ηττοπαθείς ρεφορµιστές να διαµαρτυρηθούν ό­τι προτρέπουµε σε υπέρβαση των ορίων συνείδησης και κατανόησης του λαού. Ο λαός δεν τρο­µοκρατείται από τις απελευθερωτικές ενέργειες του εξεγερµένου επαναστατικού υποκειµένου που προέρχεται από τις τάξεις του. Τροµοκρατεί­ται από τη λαοµίσητη αστυνοµία, τους δικαστές, τις κατασχέσεις των σπιτιών του, την οµηρία των δανείων, τις απλησίαστες τιµές των βασικών α­γαθών, την υποβάθµιση της παιδείας και της Δη­µόσιας Υγείας, το ξεπούληµα της δηµόσιας περι­ουσίας, τα τροµοκρατικά ρεπορτάζ και την αι­σθητική της ελληνικής τηλεόρασης, την ατιµω­ρησία των βιοµηχάνων που καταστρέφουν το πε­ριβάλλον, τροµοκρατείται από τους λογαρια­σµoύς για ρεύµα, τηλέφωνο, νερό, τροµοκρατεί­ται από τη σήψη και τη διαφθορά του πολιτικού κόσµου και της ασυλίας που απολαµβάνει µε νό­µους που ψηφίζει για να αυτό-απαλλάσσεται α­πότις ευθύνες του.

Όσο θα υφίσταται η εκµεταλλεύτρια οικονοµι­κή-πολιτική τάξη, τα συµπτώµατα αυτά θα εµφα­νίζονται µε όλο και µεγαλύτερη συχνότητα, αφού ο σταθερός προσανατολισµός για µεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος, α­ποτελεί µια βασική αρχή της νεοφιλελεύθερης οι­κονοµικής θεωρίας. Μεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος σηµαίνει απολύ­σεις, ελαστικά ωράρια, επισφάλεια flexicurity, δουλειά µε το κοµµάτι, κατάργηση του οκτάω­ρου, ενοικιάσεις εργαζοµένων, µαύρη εργασία, εργατικά «ατυχήµατα», εργοδοτική τροµοκρατία, µείωση των µισθών ή αυξήσεις-κοροϊδία µε τη συναίνεση των επαγγελµατιών κρατικο-συνδικαλι­στών, συντάξεις πείνας, ελλειπής ιατροφαρµα­κευτική περίθαλψη, µη κάλυψη φαρµάκων από τα ταµεία, εργασία µέχρι τα βαθιά γεράµατα για όσους καταφέρουν να επιβιώσουν, απελπισία, δυ­στυχία και θάνατος. Αυτή είναι η τύχη που επιφυ­λάσσει για την εργατική και απασχολήσιµη τάξη το κεφάλαιο. Αυτή είναι η τύχη για τους πολλούς. Για τους λίγους, η µεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος, σηµαίνει βίλες, πι­σίνες, πολυτελή αυτοκίνητα, κότερα, ιδιωτικά αε­ροπλάνα, ακριβά χόµπι, ταξίδια, χλιδή, αλλά και... µοναξιά, ψυχροί σωµατοφύλακες και µόνιµος φόβος για την πιθανότητα εκδίκησης των εκµε­ταλλευόµενων και των φτωχών προλετάριων, πά­νω στις ζωές και τους θανάτους των οποίων χτίζο­νται οι περιουσίες των πλουσίων.

Δεν µας διαφεύγει ότι η εκµετάλλευση της ερ­γατικής δύναµης και η αποµύζηση της δηµιουργικότητας των προλεταριοποιηµένων στρωµάτων της ελληνικής κοινωνίας, είτε γίνεται µε νόµιµο είτε γίνεται με παράνομο τρόπο, αποφέρει τα ίδια α­κριβώς αποτελέσματα. Οι μίζες, τα σκάνδαλα και η διαφθορά επιταχύνουν απλώς την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της εκμεταλλεύτριας κυ­ρίαρχης τάξης. Η αποκάλυψή τους, συνήθως στο πλαίσιο του κομματικού ή και του εμπορικού α­νταγωνισμού, καταλήγει πάντα σε ευρεία συγκά­λυψη μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματός τους. Αυτά που τους ενώνουν ως γνωστόν σε τελευταία ανάλυση είναι η πολλά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Σε σπάνιες περιπτώσεις, συνήθως ο πιο αδύναμος κρίκος, oδηγείται στη Δικαιοσύνη προκειμένου οι εκπρόσωπoι αυτής της εκμεταλλεύτριας κυρίαρχης τάξης που γέννησαν τη διαφθορά και τα σκάνδαλα να απαλλαγούν από τις δικές τους ευθύνες και να παρουσιάσουν έργο "κάθαρσης", ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού.

Τα σκάνδαλα και η δια­φθορά που χαρακτηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. δίνουν την ευκαιρία στο σύνολo της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη συγκυρία και να λαϊκί­σει πάνω στην ταράτσα μιας ετοιμόρροπης οικο­δομής, όντας κι αυτή συ­γκάτοικος στον αστικο­-κοινοβουλευτικό θεσμό των τριακοσίων που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική δημοκρατία, την ισότητα και την ε­λευθερία.

Όμως, καμία πρόωρη ή προγραμματισμένη προσφυγή στις κάλπες, καμία παραίτηση ή αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου, καμία παραπο­μπή πολιτικού προσώπου στη Δικαιοσύνη (... λέ­με τώρα) για συμμετοχή σε σκάνδαλα, κανένας δομικός ή άλλος ανασχηματισμός, καμία προε­κλογική παροχή και υπόσχεση δεν μπορεί πλέον:

α) να ανασχηματίσει το βαθιά αντιλαϊκό πρό­σωπο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κυριαρχίας που κλυδωνίζεται διεθνώς,

β) να νομιμοποιήσει στη συνείδηση του λαού τη συνέχιση της μεγάλης μάσας από το εγχώριο και διεθνές πολυεθνικό κεφάλαιο, είτε με νέα εί­τε με την ίδια κυβέρνηση,

γ) να πείσει τους προλετάριους ότι είναι ηθικό­τατο να τους κλέβουν οι μεγαλοκαρχαρίες καπιταλιστές, οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές επειδή έχουν την κάλυψη από τους νόμους, ενώ είναι α­νήθικο και παράνομο όταν οι ίδιοι επιχειρούν να ε­παναοικειοποιηθούν τον κλεμμένο πλούτο τους,

δ) να μεταθέσει ολόκληρη την ευθύνη για την πείνα, την ακρίβεια, την καλπάζουσα ανεργία και την ταξική ανισότητα στη διεθνή οικονομική κρίση, λες και δεν υπάρχει ντόπια οlκονομική-πολιτική ελίτ με την αυτοτελή της ευθύνη,

ε) να εκτονώσει τη λαϊκή οργή της ελληνικής νεολαίας, των μαθητών, των φοιτητών, των αφυπνισμένων πολιτών της χώ­ρας, των καταπιεσμένων με­ταναστών και των φυλακισμέ­νων, πολύ περισσότερο δε, των πιο συνειδητοποιημένων υποκειμένων της λαϊκής - τα­ξικής πάλης που αγωνίζονται για τον επαναστατικό μετα­σχηματισμό της κοινωνίας, για την ισότητα και την ελευ­θερία.

Γι' αυτό και το ελληνικό τμή­μα του διεθνικού αστυνομι­κού-κατασταλτικού δικτύου, αφηνιασμένο και ξεσαλωμένο τους τελευταίους μήνες, συ­νεχίζει χωρίς κανένα δισταγμό να εκτελεί τις εντολές της αντιδραστικής νεοδημοκρατικής κυβερνητικής συμμορίας και των παρακρατικών της παραφυά­δων: εκτοξεύει χειροβομβίδες κατά συγκεντρω­μένων σε κλειστό χώρο στο Στέκι Μεταναστών με στόχο να υπάρξουν νεκροί που μόνο κατά τύχη δεν υπήρξαν, ξυλοκοπεί μετανάστες, διαδηλωτές και α­περγούς, υποβάλλει σε εξευτελιστικούς ελέγχους οδηγούς και περαστικούς, τρομοκρατεί τους πο­λίτες με τις δίκυκλες περιπολίες της ομάδας Δέλ­τα, διευρύνει το καθεστώς εποπτείας της κοινω­νίας μέσα από τις κάμερες των δρόμων και τις πα­ρακολουθήσεις των τηλεφώνων και του διαδι­κτύου, θεσπίζει ιδιώνυμο «κουκουλοφορίας», φυλάει τους εκπροσώπους του οικονομικού-πο­λιτικού κατεστημένου που κρύβονται για να μην αντιµετωπίσουν τη λαϊκή οργή που µεγαλώνει.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις, τα οδοφράγµατα, οι καταλήψεις, οι πρακτικές της άµεσης δράσης, όλες οι επιλογές που την τελευταία περίοδο µπολιάζουν βαθιά το πνεύµα της ταξικής αλληλεγγύης και επαναφέ­ρουν στο προσκήνιο της ιστορίας τη συλλογικό­τητα κόντρα στην παρακµή της ιδιώτευσης, θα πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρην οφθαλµού στο µακρύ δρόµο προς την κοινωνική απελευθέ­ρωση. Αυτό σηµαίνει, αφενός, καλά σχεδιασµέ­νες και στοχευµένες κάθε φορά επιλογές που σέ­βονται και αναγνωρίζουν την αυτονοµία και την αυτοτέλεια των εκάστοτε παράλληλων επιλογών. Ταυτόχρονα, την επιµελή και πολιτικά εύστοχη διατήρηση της κοινωνικής διάστασης του απε­λευθερωτικού αγώνα κόντρα στον (ακούσιο ή και εκούσιο) κίνδυνο του εγκλωβισµού σε µια αυτοα­ναφορικότητα που ιστορικά µπορεί αναµφίβολα να έγραψε λαµπρές σελίδες επαναστατικής ιστο­ρίας, αλλά δεν έδωσε ποτέ αποτελέσµατα, που εί­ναι και τελικά το ζητούµενο. Δεν µοιάζει λογικό σε συνθήκες λαϊκής, και άρα, κινηµατικής αφύ­πνισης, να µην σταθµίζεις τις πολιτικές σου επιλο­γές µε βάση τα νέα δεδοµένα. Νέα κατάσταση, νέα «καθήκοντα» που λέγανε και παλιά ... Από την άλλη, ο ενθουσιασµός από την πληµµυρίδα του περασµένου Δεκέµβρη που ζέστανε τις καρδιές µας, ας µην εκφυλιστεί σε µια ανούσια ιδεοληπτι­κή αυτοΊ'κανοποίηση, αλλά να συνεχίσει να µε­τουσιώνεται σε µια σειρά πρακτικών βηµάτων µε συνείδηση των πολλαπλών αναγκών και απαιτή­σεων που µεθοδικά και οργανωµένα πρέπει να κα­λυφθούν.'Η για να το πούµε και αλλιώς µε τα λόγια κάποιων σαφώς έµπειρων λατινοµαρικάνων αγω­νιστών του παρελθόντος «Αυτό που πρέπει να γί­νει σαφές σε όποιον µπαίνει στο κίνηµά µας -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συ­ντελείται συνεχώς σε περιοχές ασήµαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι µόνο µια στιγµή της, ότι τα α­νιαρά πράγµατα, ττα χωρίς µεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα µέλος µαςτο καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία».

Η προπαγανδιστική σταυροφορία των συστη­µικών δυνάµεων για την αποκατάσταση της αξιο­πιστίας των θεσµών που διαιωνίζουν την κοινωνι­κή ανισότητα, την ταξική εκµετάλλευση, τον πλουτισµό των λίγων σε βάρος των πολλών, που νοµιµοποιούν τις δολοφονίες και την κρατική κα­ταστολή, τις εξοντωτικές ποινές της µονόφθαλ­µης ταξικής Δικαιοσύνης και επιβραβεύουν τους διανοούµενους όλων των βαθµίδων που συντάσ­.σονται µε τα καρτέλ του πολιτικού-οικονοµικού κατεστηµένου, πρέπει να απαντηθεί αποτελε­σµατικά µε όλα τα µέσα που διαθέτει η παράδο­ση του λαΊ'κού επαναστατικού κινήµατος, µε τη συνέχιση και όξυνση της κοινωνlκής-ταξlκής πά­λης, µέχρι την τελική νίκη του επαναστατηµένου ανθρώπου ενάντια στους δυνάστες του.

Κατόπιν τούτων, αναλαµβάνουµε την ευθύνη:

1) για την δυναµική επίθεση στα γραφεία της Κτηµατικής Εταιρείας Δηµοσίου στις 19 Μαρτίου 2009 στη συµβολή των οδών Λ. Αλεξάνδρας και Κόνιαρη στο κέντρο της Αθήνας.

2)για την δυναµική επίθεση στα γραφεία της ε­ταιρείας profit στην οδό Λυκαβητού 7 στο Κολω­νάκι".

"Λαϊκή Θέληση"