ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ
Δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, πνιγμοί στα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα, θωρακισμένα λιμάνια με συρματοπλέγματα και κάμερες, ρατσιστικά πογκρόμ κατά των μεταναστών στον Αγ. Παντελεήμονα και στο κέντρο της Αθήνας, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, απελάσεις, φυλακίσεις σε "κέντρα υποδοχής", φασιστικές-παρακρατικές επιθέσεις, καθημερινοί εξευτελισμοί, εργασιακή αφαίμαξη, γκετοποίηση, κοινωνικός αποκλεισμός.
Την ώρα που το "κράτος πρόνοιας" και οι υποσχέσεις του για παροχές και ποιότητα ζωής έχουν καταρρεύσει, το καθεστώς νοηματοδοτεί πλέον την ύπαρξή του μέσω του δόγματος της ασφάλειας. Προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινωνία απ' τα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και αναπαράγει, τη μπολιάζει με φόβο και κατασκευάζει τεχνηέντως εχθρούς της (λ.χ. μετανάστες) ώστε στη συνέχεια να παρουσιαστεί ως σωτήρας που θα εγγυηθεί τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Από τη διαχείρηση των απορριμάτων και του περιβάλλοντος μέχρι τα ράντζα στα νοσοκομεία και από τα εργασιακά-ασφαλιστικά ζητήματα μέχρι τη δημόσια εκπαίδευση, τη λύση σε κάθε πρόβλημα τής καθημερινότητάς μας τη δίνουν οι μπάτσοι και η καταστολή.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, για να εφησυχάσει συνειδήσεις και να αποδυναμώσει κοινωνικές αντιστάσεις, η κυριαρχία ντύνει τα εγκλήματά της με το μανδύα του ανθρωπισμού. Αυτό το ανθρωπιστικό προσωπείο έρχονται να ενισχύσουν διάφορες Μ.Κ.Ο. ("Χαμόγελο του Παιδιού", "Ερυθρός Σταυρός" κ.λ.π.), στέλνοντας ανήλικους μετανάστες σε χώρο "φιλοξενίας" στην Κόνιτσα, όπου λίγους μήνες πριν τα έγκλειστα παιδιά έκαναν απεργία πείνας διαμαρτυρόμενα για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν. Έτσι, η δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης και ο εγκλεισμός των μεταναστών μέσα σε αυτά βαφτίζεται "καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσής τους". Σε τελική ανάλυση, όσο "ανθρωπιστικοί" είναι οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, άλλο τόσο "ανθρωπιστική" είναι η ισοπέδωση και το κάψιμο του καταυλισμού της Ηρώων Πολυτεχνείου στην Πάτρα.
Την Κυριακή 12/7 και πριν προλάβει να ξημερώσει (άραγε και η "δημοκρατία" κάνει στο σκοτάδι τις δουλειές της;) μια μεγάλη περιοχή γύρω από τον καταυλισμό αποκλείεται από την αστυνομία σε ρόλο στρατού κατοχής. Εφτά-οχτώ πάνοπλες διμοιρίες δολοφόνων των ΜΑΤ και εκατοντάδες ασφαλίτες-ζητάδες-οπκετζήδες εισβάλλουν στον καταυλισμό, προσάγουν όσους αλληλέγγυους κατάφεραν να βρίσκονται εκεί από νωρίς, ελέγχουν το χώρο με μάσκες, γάντια και σκυλιά, βγάζουν έξω από τις παράγκες τους πρόσφυγες, τους μπουζουριάζουν σε κλούβες που φεύγουν προς άγνωστες κατευθύνσεις και έτσι, "χωρίς βία", εκκενώνουν τον καταυλισμό. Και μετά ανέλαβαν οι μπουλντόζες και η φωτιά...
Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της συνεχούς βαρβαρότητας που υφίστανται οι μετανάστες επί σειρά ετών: Από τα καθημερινά κυνηγητά στην παραλιακή και τους μαζικούς ξυλοδαρμούς από λιμενόμπατσους (όπως την 8η Σεπτέμβρη 2008) μέχρι την απόπειρα ανθρωποκτονίας από οδηγό νταλίκας (Καθαρή Δευτέρα 2009), το μαχαίρωμα 14χρονου αφγανού από λιμενικό που έκανε έλεγχο σε νταλίκα (Νοέμβρης 2007) και τον αποτρόπαιο θάνατο νεαρού αφγανού από καρδιακή προσβολή όταν μπροστά στα μάτια του ξυλοκοπούσαν βάναυσα συγγενή του (Φλεβάρης 2006).
Μια βαρβαρότητα που ιδεολογικά στηρίζεται από τους λεχρίτες ρουφιάνους των Μ.Μ.Ε., κονδυλοφόρους της εξουσίας, οι οποίοι αδιάκοπα σφυροκοπούν την κοινωνία με ρατσιστική προπαγάνδα, προσφέροντας το απαραίτητο άλλοθι στις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κυριαρχίας και των ντόπιων συμφερόντων. Σιχαθήκαμε να βλέπουμε στα τηλεοπτικά πάνελ τα νεοφασιστικά καθάρματα μιας δράκας νεόπλουτων ιδιοκτητών και επιχειρηματιών να μονοπωλούν με τις ακροδεξιές απόψεις τους τη διαμόρφωση της "κοινής γνώμης". Αναφερόμαστε προφανώς στα ανθρωποειδή του συλλόγου "Η πόλις εάλω", αυτών που ο "ανθρωπισμός" τούς ώθησε να εμποδίσουν τα πυροσβεστικά οχήματα στην κατάσβεση της μεγάλης φωτιάς στον καταυλισμό το Φλεβάρη, αυτούς που καλούσαν μαζί με τη νεοναζιστική οργάνωση "Χρυσή Αυγή" συγκέντρωση στην Αθήνα στις 9 Μάη, αυτούς που εκτόξευαν απειλές για "νέο Τεμπονέρα" κατά των αλληλέγγυων στους μετανάστες.
Μπροστά στην ισοπέδωση των ζωών των προσφύγων, τα δάκρυα χαράς των εν λόγω υπανθρώπων προβλήθηκαν από τα Μ.Μ.Ε. ψευδώς και με ένα διεστραμμένο τρόπο ως ανακούφιση του συνόλου της πατρινής κοινωνίας. Εντελώς ξεδιάντροπα, τσογλάνια μεγαλοδημοσιογράφοι (τύπου Ροδίτης-Φλαμής) μιλάνε για "τέλος του αίσχους" και "ανθρωπιστικό έργο", δίπλα σε εικόνες αιχμαλωσίας ανθρώπων, γκρεμισμένων και πυρπολημένων σπιτιών, που θυμίζουν κατοχικές εφόδους σε χωριά. Ακόμη, δεν ξεχνάμε ότι οι ίδιοι που ωρύονται για τις άθλιες συνθήκες υγιεινής του καταυλισμού δεν είναι άλλοι απ' αυτούς που εμπόδισαν οποιαδήποτε προσπάθεια για τη βελτίωσή τους (ξήλωμα χημικών τουαλετών, κόψιμο παροχής νερού). Όσο και να προσπαθούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα, η βαρβαρότητα που ξερνάει η σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι εξόφθαλμη.
Η χρονική στιγμή που επέλεξε το κράτος να επιτεθεί στο πιο ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας δεν είναι τυχαία. Έρχεται μετά την εκλογική άνοδο του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. στις ευρωεκλογές, που λειτούργησε καταλυτικά στην ανάδειξη του ζητήματος των μεταναστών και της ασφάλειας ως κεντρικό στην πολιτική ατζέντα. Το κράτος εναρμονίζεται με τις επιταγές της Ε.Ε. και εφαρμόζει απροκάλυπτα το δόγμα της μηδενικής ανοχής, ξεκινώντας από τους μετανάστες και στοχεύοντας σε οποιοδήποτε ενοχλητικό, για τα συμφέροντα της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, κομμάτι της κοινωνίας.
Ενώ ήταν σε εξέλιξη η επιχείρηση εκκένωσης του καταυλισμού, στις 6:15, στη μπατσοκρατούμενη Πάτρα, πραγματοποιήσαμε 4 ταυτόχρονες επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς στους ακόλουθους στόχους:
1) Σε ένα όχημα του υγειονομικού τμήματος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, θέλοντας να επιτεθούμε:
- Στον αρμοστή της κεντρικής εξουσίας στη διαχείριση του μεταναστευτικού στην πόλη.
- Στο προκάλυμμα του "υγειονομικού" χαρακτήρα της επίθεσης στον καταυλισμό.
2) Σε ένα όχημα του Υπουργείου Πολιτισμού, θέλοντας να επιτεθούμε:
- Στη βιτρίνα του δυτικού πολιτισμού, που σαρώνει τα πάντα. Κανένα μουσείο της Ακρόπολης, κανένα καλογυαλισμένο μάρμαρο, καμία τονωμένη εθνική υπερηφάνεια δε μπορεί να λειτουργούν ως τα βάλιουμ μιας κοινωνίας που ναρκώνεται.
3) Στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Πάτρας, ως υπηρεσία του δικαστικού συστήματος, θέλοντας να επιτεθούμε:
- Στην αστική δικαιοσύνη που συμπληρώνει το έργο της καταστολής, αποφασίζοντας την τιμωρία αγωνιστών, μεταναστών, καταπιεσμένων και όσων το ίδιο το καθεστώς τοποθετεί στο περιθώριο.
- Στη γραφειοκρατική διαδικασία στην οποία εμπλέκονται χιλιάδες μετανάστες για την απόκτηση ροζ, πράσινων καρτών, αιτήσεων ασύλου και λοιπών εγγράφων, καθιστώντας τους όμηρους.
4) Στην Εθνική Τράπεζα, στη συμβολή των οδών Παπαφλέσσα και Κορίνθου, γιατί δε θα μπορούσαν οι νόμιμοι τοκογλύφοι του κεφαλαίου σε καμία περίπτωση να μην αποτελούν στόχο μας.
Αυτές οι ενέργειές μας δεν ήταν κινήσεις αντιπερισπασμού, αλλά μια άμεση απάντηση στη βίαιη εκκένωση του καταυλισμού. Η αλληλεγγύη στους μετανάστες για μας δεν είναι παροπλισμένη φιλανθρωπία ή ελεημοσύνη αλλά μια αδιαμεσολάβητη μαχητική συνθήκη. Όσο κι αν το θέλουν διάφοροι καλοθελητές των Μ.Μ.Ε. μαζί με τους κάθε λογής "ευηπόληπτους πολίτες", το μεταναστευτικό δεν τελειώνει εδώ. Τα χαρακτηριστικά και οι όροι του ζητήματος αλλάζουν και εμείς συνεχίζουμε να ανιχνεύουμε το πεδίο σύμπραξης στο δρόμο όλων όσων επιλέγουν την αντίσταση και την αξιοπρέπεια.
Ένας πόλεμος μαίνεται. Απ' τη μια μεριά το κεφάλαιο, το κράτος και οι απανταχού πιστοί του παλιού κόσμου. Από την άλλη, όλοι όσοι δέχονται τις μεγάλες και μικρές επιθέσεις τους. Η κοινωνική αδιαφορία οπλίζει τα χέρια των εχθρών μας. Καιρός είναι όσοι και όσες αντιλαμβάνονται τη θέση τους σ' αυτόν τον πόλεμο να σηκώσουν και το βάρος των ευθυνών τους.
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου