Ανάληψη ευθήνης για την επίθεση στο κότερο του εφοπλιστή Γουλανδρή (24/7)

Είμαστε μάρτυρες της ταχύτερα μεταλασσόμενης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Ο σύγχρονος καπιταλισμός, συνεχώς μεταλασσόμενος και εξελισσόμενος αποτελεί χαρακτηριστικό μιας διαρκούς επαναστατικής κοινωνίας. Επαναστατικής με την έννοια του αστραπιαίου και συνολικού μετασχηματισμού κοινωνικών σχέσεων, της αέναης καταστροφής και αναδημιουργίας ολόκληρων κοινωνικών δομών (βίαιης η εθελούσιας). Φορέας αυτής της διαρκούς επανάστασης, ένας πολιτισμός που προσφέρει υπερτροφία στα εδάφη που χαρακτηρίζονται ως ανεπτυγμένες χώρες, ενώ καταδικάζει ολόκληρες κοινωνίες σε ολική δουλεία ή θάνατο.

Για όσους επιζητούν το μέλλον εντός των τειχών της αστικής δημοκρατίας, ο καπιταλισμός επιφυλάσσει τρεις τύχες: Εκτός από την εξόντωση στα σύνορα ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη γκετοποίηση στις δυτικές μητροπόλεις, υπάρχει και η κοινωνική κινητικότητα. Στα εντόσθια των ανεπτυγμένων κοινωνιών, το σύγχρονο μικροαστικό μέρισμα της κοινωνίας, εργάζεται απρόσκοπτα με την προοπτική της ανέλιξης. Ο πανεπιστημιακός τομέας διευρύνεται και περισσότεροι φοιτητές αναζητούν την επαγγελματική αποκατάσταση και καριέρα, ανεξαρτήτου φυσικά της επιτυχίας τους. Η επιστημονική εξειδίκευση αναδεικνύει νέους ορίζοντες επιτυχημένης εργασίας με ζηλευτές αμοιβές, καθώς ακόμα και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα εργάζονται σαν σκλάβοι για να φροντίσουν την πρόοδο των παιδιών τους. Το κοπάδι κρατείται εδώ και αιώνες δέσμιο με εκβιασμούς και υποσχέσεις, αλλά η μέθοδος καθυπόταξης του σήμερα είναι επιστήμη.

Ο υλικός ευδαιμονισμός ως απόλυτη ιδεολογία επιτάσσει μια ζωή ανάμεσα σε εμπορεύματα, καθιστώντας την ίδια τη ζωή ένα εμπόρευμα, που για να απολαύσεις, πρέπει συνεχώς να εργάζεσαι προκειμένου να το αποκτήσεις. Η ψυχαγωγία και η διασκέδαση περιστρέφονται γύρω από την κατανάλωση θεαμάτων ή από στημένες συμπεριφορές ψυχαναγκαστικής εξωστρέφειας, με πυρήνα ουσίες που αλλοιώνουν και διαμορφώνουν συναισθήματα. Το θέαμα στις διάφορες προεκτάσεις του (αθλητισμός, κινηματογράφος, μουσική και άλλες τέχνες), προωθεί την κουλτούρα των υπερταλέντων ενώ κατασκευάζει μια καινούρια ιεραρχική κοινωνική δομή με την πολυπόθητη ευελιξία: Δε χρειάζεται πλέον για να είσαι προνομιούχος να κατέχεις μέσα παραγωγής, αρκεί να εμπορευματοποιήσεις το ταλέντο σου. Δεν είναι τυχαίο που οι διάφορες εκπομπές talent show είναι ευρέως διαδεδομένες και δημοφιλείς. Η ενημέρωση έχει επίσης καταστεί θέαμα, καθώς πλέον σου μεταφέρονται ένα σωρό ειδήσεις μέσα στο σπίτι σου, χωρίς έτσι να υφίσταται λόγος να είσαι εξωστρεφής συζητώντας για πράγματα που ούτως ή άλλως το κάνουν οι ειδήμονες εξαντλώντας τις απόψεις τους επί παντός επιστητού για να κουράζεσαι και μόνο να σκέφτεσαι την επικαιρότητα. Η διαφήμιση είναι πανταχού παρούσα καθιστώντας δέσμιο τον καθένα εκατομμυρίων ταυτόχρονων μηνυμάτων για αντικείμενα που προσφέρουν γοητεία, σεξ απίλ, κοινωνικό πρεστίζ· καλωσήλθες στον επίγειο παράδεισο του καπιταλισμού. Κάπως έτσι περάσαμε από τη στέρηση της γνώσης στην υπερπληροφόρηση. Τώρα πια δεν καίνε τα βιβλία, καταναλώνουμε τόσα πολλά πληροφοριακά σκουπίδια που οτιδήποτε αξιόλογο χάνεται ανάμεσα σ' αυτά. Άλλωστε ο καπιταλισμός μας χρειάζεται έξυπνους, ικανούς και αποδοτικούς. Η εξουσία του πλέον δεν αρπάζει από μας, μας εκπαιδεύει και μας διαμορφώνει για να αποτελέσουμε λειτουργικά γρανάζια του. Όλα αυτά μαζί συνιστούν μια κοινωνία του θεάματος όπου οι άνθρωποι ως παθητικοί μηδενιστές παρατηρούν τις ίδιες τους τις ζωές να κυλάνε στο τίποτα.

Η οικολογική καταστροφή, ως απόρροια της πολιτισμένης ανθρώπινης δραστηριότητας και ματαιοδοξίας, μετατρέπει τον πλανήτη σε πτώμα στις ορέξεις ενός νεκρόφιλου γένους. Επίκειται η απειλή της απόλυτης καταστροφής, όλοι το ξέρουν, όλοι μιλάνε γι αυτό, αλλά κανείς δεν ασχολείται περισσότερο απ' το να κλείσει τα φώτα την παγκόσμια ημέρα χωρίς ρεύμα. Α ναι, θα το ξεχνάγαμε, είναι και η μη κυβερνητικές πλην όμως κρατικά επιχορηγούμενες οργανώσεις που υιοθετούν σπάνια ζώα για να τα βλέπουν οι μικροαστοί στα πάρκα των πόλεων και κηρύσσουν εμπάργκο στα McDonalds και στην Coca-cola, την ίδια στιγμή που οι εταιρίες επεμβαίνουν στο DNA, ενώ τα κρατικά επιστημονικά ιδρύματα που επιχορηγούν, δικτυώνουν ανθρώπινους εγκεφάλους με τσιπ υπολογιστών καθιστώντας εφικτή την ουτοπία του ολοκληρωτικού ελέγχου. Το αποκορύφωμα της γελοιότητας, τα παζάρια με τους βιομηχάνους για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, όταν οι πάγοι των πόλων ήδη έχουν ξεκινήσει να λιώνουν, με απρόβλεπτες εξελίξεις και συνέπειες.

Ο έλεγχος έχει διεισδύσει ακόμα και σε τομείς που ξεκίνησαν ανταγωνιστικά προς το κεφάλαιο ή το νόμο. Ο συνδικαλισμός είναι απλώς η εξιδανικευμένη μορφή της ζητιανιάς λίγων παραπάνω απολαβών από αυτές που παρέχονται. Οι εκπρόσωποί του είναι γραφικές φιγούρες τηλεορασόπληκτων που ωρύονται μιλώντας με ένα στημένο στυλ, τόσο τεχνητό και αφύσικο που αναρωτιέσαι αν πιστεύουν το οτιδήποτε από ότι λένε. Ο πολυκομματισμός αναδεικνύει μία πολυμορφία απόψεων που όλες επιβάλλουν τη δημοκρατία αποκλείοντας οποιαδήποτε επαναστατική προοπτική ενώ οι εξωκοινοβουλευτικές παρατάξεις είναι ριζοσπαστικές μόνο επειδή είναι εκτός κοινοβουλίου. Από την άλλη το οργανωμένο έγκλημα, έχει απωλέσει τα εξεγερσιακά ή και επαναστατικά χαρακτηριστικά που είχε στο παρελθόν πλην ελαχίστων δυστυχώς εξαιρέσεων, και έχει αφομοιωθεί στη μορφή της παραοικονομίας. Πρόκειται για ένα παράνομο καπιταλισμό μέσα στο νόμιμο, που απλώνει τις δραστηριότητες του σε όλα τα κοινωνικά πεδία, διαβρώνοντας και διαφθείροντας από δικαστικούς λειτουργούς έως και πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, με τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας να επιτίθενται συνεχώς στο πολιτικό σύστημα θεωρώντας το πουλημένο και ηθικά έκπτωτο.

Στις παρυφές των κοινωνιών δεσπόζουν τα ιδρύματα εγκλεισμού, τα αναμορφωτήρια, οι φυλακές και τα ψυχιατρεία όπου τα ανθρώπινα σκουπίδια πετιούνται για να μην έχει ανάγκη η κοινωνία να τους υπομένει, γιατί αυτές οι αποκλίνουσες συμπεριφορές της δείχνουν σαν καθρέφτης τί έκτρωμα είναι. Τους ξεβράζει λοιπόν ως αποβράσματα, προκειμένου να συμμορφωθούν με τους κανόνες της, διαγράφοντας την ύπαρξή τους και μετατρέποντας τους σε αριθμούς κελιών. Ένας εξελιγμένος, ανθρωπιστικός μα πάνω απ' όλα επιστημονικός θεσμός, που τα βασανιστήρια είναι συγκαλυμμένα όπως και η λειτουργικότητά του στη χειραγώγηση του εγκλήματος, ώστε να το καθιστά όχι μόνο ακίνδυνο για την εξουσία αλλά ενίοτε και χρήσιμο.

Όλο αυτό το συνονθύλευμα που ονομάζεται κοινωνία, οφείλουμε να το αποδεχτούμε για να μην έχουμε την τύχη να θρέψουμε με το κρέας μας τα κολαστήρια της. Όμως πολλές ατομικότητες, συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους ασφυκτιά ανάμεσα στις προκατασκευασμένες επιλογές που προσφέρονται από το σύστημα μαζί με ένα κυκεώνα ψευδαισθήσεων, και ο φόβος μην βρεθούν από την άλλη μεριά του τείχους παύει να καθορίζει την πορεία τους. Και τότε αποδεσμεύονται αναζητώντας να χαράξουν νέες διαδρομές, που μόνο εχθρικές απέναντι σε αυτό τον κόσμο θα μπορούσαν να είναι. Τότε συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους και συμβάλλουν σε μία απελευθερωτική προοπτική τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους συντρόφους που αποκτούν στη διαδρομή αυτή. Διαμορφώνεται έτσι μία επαναστατική παράδοση με πολλές τάσεις, που απ' την πρώτη στιγμή διεξάγει σκληρό πόλεμο με την εξουσία.

Όμως η αμφισβήτηση πολλές φορές στην ιστορία φοβήθηκε να φτάσει στα άκρα, εσωτερίκευσε ενοχικά σύνδρομα που έντεχνα καλλιέργησε ο εχθρός και οδήγησε τις περισσότερες κοινωνικές εκρήξεις στην ήττα ή το συμβιβασμό ενώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις στην αναδιάρθρωση του κράτους. Ένα κρίσιμο λάθος των επαναστατών είναι να υιοθετούν στοιχεία αυτού του κόσμου, είτε πρόκειται για ηθικές αξίες, είτε για ιδεολογήματα, είτε για κοινωνικές δομές, είτε για τεχνικές μεθόδους επικοινωνίας. Οι ηθικές αξίες αποτελούν τροχοπέδη όταν απαιτούν το σεβασμό της ιδιοκτησίας, αυτού το ιερού δισκοπότηρου του καπιταλισμού, ή όταν υποκριτικά υπερασπίζονται την ανθρώπινη ζωή, μόνο αν πρόκειται για τη ζωή κάποιου που υπηρετεί αυτή την κοινωνία (όντας υπεύθυνος για τον άμεσο θάνατο εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων και τον αργό θάνατο του εαυτού του και των ομοίων του). Αντίστοιχα, δεν χωράνε στην επαναστατική σκέψη ιδεολογήματα, που αποκτούν την ισχύ τους μέσα από την τυφλή πίστη του πλήθους σε αυτά, και ριζώνουν τόσο βαθιά στο νου ώστε δύσκολα κανείς τα αποχωρίζεται, απομεινάρια της μετεξέλιξης της θρησκείας σε ιδεολογία. Η λειτουργία τους είναι η ενδυνάμωση της αποδοχής του διαχωρισμού της περιορισμένης καθημερινής ζωής μας, από ένα κόσμο ο οποίος φαίνεται να είναι πέραν του ελέγχου μας. Το να υιοθετούν οι επαναστατικές συλλογικότητες ιεραρχικές δομές, είναι το πιο τραγικό λάθος που όχι μόνο στερεί ως χρόνια αρρώστια την αυτενέργεια των επαναστατών που εντάσσονται σε αυτές, αλλά γίνονται εξουσιαστικά μορφώματα, αναιρούν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα και επιδίδονται σε αγώνα κυριαρχίας που αν δεν καταλήξουν στην ήττα, θα φυτοζωούν ως δεκανίκια του καθεστώτος ή αν αποκτήσουν αρκετή ισχύ απλά θα το αντικαταστήσουν. Και δυστυχώς αυτό δεν αφορά μόνο τις αριστερές ομάδες αλλά και δηλωμένες αντιεξουσιαστικές η αναρχικές, με λαμπρά ηγετικά στελέχη, άτυπα ή τυπικά όπως πχ η Αντιεξουσιαστική Κίνηση. Τέλος όταν γράφουμε για μεθόδους επικοινωνίας, αναφερόμαστε στη μαζοποιημένη μορφή που λαμβάνει η πολυσυζητημένη κοινωνική απεύθυνση όταν μιλάει στον κόσμο σαν να είναι ηλίθιοι και οι πρεσβευτές αυτής της απεύθυνσης φαίνονται τόσο γραφικοί που ακόμα και οι δούλοι τους οποίους προσπαθούν απεγνωσμένα να ξυπνήσουν τους λυπούνται. Χρειάζεται επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η μάζα είναι ένα σαθρό δημιούργημα αυτού του πολιτισμού και δεν πρόκειται ποτέ να πραγματώσει κάτι επαναστατικό. Μόνο οι συνειδητοποιημένες ατομικότητες μπορούν να συλλογικοποιηθούν επαναστατικά και να δημιουργήσουν ένα κόσμο στον οποίο ο καθένας θα έχει την αξία του ως άνθρωπος και όχι ως τυποποιημένο κομμάτι του πλήθους. Τουλάχιστον όταν οι σύντροφοι στο παρελθόν έβλεπαν τα πλήθη των εργατών να μην πορεύονται με το κουδούνι του εργοστασίου αλλά πίσω από τη διεκδίκηση καλύτερων όρων ζωής, είχαν βάσιμες αυταπάτες. Σήμερα που ιστορία έδειξε ότι αυτά τα πλήθη ακολούθησαν το ίδιο εύκολα το Μουσολίνι και το Χίτλερ, όπως και το Φορντ, δεν μπορούμε να καταλάβουμε που βλέπουν οι σύντροφοι την προοπτική όταν μοιράζουν κείμενα στην Πανεπιστημίου και δέχονται τα απαξιωτικά βλέμματα των καταναλωτών. Αυτή η λογική της μαζοποίησης όμως δεν αφορά μόνο την εξωστρέφεια των επαναστατών -δεσπόζει ακόμα στα αμφιθέατρα όπου οι συνελεύσεις καταπνίγουν κάθε αυθόρμητη έκφραση εν ονόματι μιας σοβαροφανούς πολιτικής γραφικότητας, και καταλήγουν παρέλαση διανοούμενων με το αποχαυνωμένο απ' τον καπνό πλήθος να τους ακούει, και με πολλούς να μην τολμούν να πάρουν το λόγο γιατί νιώθουν όπως στο σχολείο που φοβόντουσαν να σηκώσουν το χέρι τους. Και οι ρήτορες αντί να εντοπίσουν το πρόβλημα αρέσκονται που βρίσκουν κόσμο να στελεχώσει τα επαναστατικά τους σχέδια...

Για να γίνει σαφής η θέση μας, το ότι κάνουμε κριτική στις αντιλήψεις που επικρατούν στις δημόσιες επαναστατικές διαδικασίες δεν σημαίνει ότι τις απορρίπτουμε συλλήβδην. Επισημαίνουμε ότι ο πόλεμος γενικά βασίζεται σε ένα μεγάλο μέρος στην απάτη, άρα η συνωμοτικότητα είναι απαραίτητη αλλά ο δικός μας πόλεμος επιβάλλει την αναζήτηση συνεργών. Θεωρούμε ότι παρά τα προβλήματά τους, οι ανοιχτές διαδικασίες αποτελούν το χωροχρόνο συνάντησης των ανθρώπων που έχουν ήδη επιλέξει να ταχθούν στον αγώνα με τους ανθρώπους που ξεκινούν τώρα τη δική τους επαναστατική διαδρομή, καθώς και πεδίο συντονισμού της επιθετικής δράσης που αναπτύσσεται στο δρόμο. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι η αυτομόρφωση μέσα από τις κουβέντες είναι περιττή, απλά πιστεύουμε ότι γίνεται σωστά με άλλους όρους. Θεωρούμε και εμείς, όπως και οι σύντροφοι της Συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς, ότι πρέπει να εμβαθύνουμε σε όλους τους τομείς είτε αυτό αφορά τις υπαρξιακές μας αναζητήσεις, είτε τη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής μας, είτε την ανάπτυξη των τεχνικών μας γνώσεων, ψάχνοντας ανάμεσα στα πληροφοριακά σκουπίδια για την κομμάτια με τα οποία θα συναρμολογήσουμε τις επαναστατικές θεωρίες που θα μας συντροφέψουν τις στιγμές των εκρήξεων.

Όμως αν αυτός ο κόσμος, απ' το να κάθεται να ακούει παπαρολογίες 10 φορές επί 10 ώρες για να κάνει 1 ώρα πορεία, προτιμήσει να αυτενεργήσει και να διαθέσει το χρόνο του στο να οργανωθεί και να αναζητήσει τρόπους να πράξει, θα αποκτήσει επιτέλους το επαναστατικό "στρατόπεδο" τη δύναμη που χρειάζεται για να υπάρξει όχι με την ανοχή της αστικής δημοκρατίας αλλά ως μία ρεαλιστική επιλογή πραγματικής επίθεσης στο κράτος, μίας επίθεσης που θα στέλνει το μήνυμα της εξέγερσης σε όσους παραμένουν υπήκοοι, όχι με το να τους χαϊδεύει τα αυτιά, γιατί ο επαναστατικός λόγος δεν μπορεί να χάνεται ανάμεσα σε διαφημίσεις για σαμπουάν, αλλά με τη διείσδυση στο προσωπικό τους πεδίο. Ας ξεπεράσουμε τα ενοχικά σύνδρομα που η κυρίαρχη ηθική επιβάλλει και ας λειτουργήσουμε με πολεμικούς όρους. Για να διαμορφώσουμε ατομικές και συλλογικές επαναστατικές στρατηγικές που θα συντεθούν στη συνολική στρατηγική των επαναστατών, να εντοπίζουμε στόχους που είτε η επίθεση σε αυτούς μπορεί να διαχυθεί, είτε να είναι νευραλγικά σημεία της ραγδαίας εξέλιξης ή της προπαγάνδας του εχθρού. Να ανταλλάσσουμε έντυπα ή προφορικά τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις για τους τρόπους με τους οποίους θα δημιουργήσουμε την υποδομή της καταστροφής αυτού του κόσμου, από την οποία θ' ανθίσει η απόλυτη ελευθερία.

Εμείς επιλέξαμε να μην ανεχτούμε και να μην υπομείνουμε αυτή την κοινωνία που σιχαινόμαστε, να φτύσουμε στα μούτρα των προκηνυμένων και να υπογράψουμε στιγμές ανταρσίας που δίνουν νόημα στις εξεγερμένες υπάρξεις μας. Αποφασίσαμε να επιτεθούμε στον τουρισμό, έναν ιδιαίτερα απεχθή τομέα της κοινωνικής ζωής που φυλάξαμε να μιλήσουμε γι αυτόν στο τέλος.

Ο τουρισμός ως θεσμός δεν είναι παρά η παύση του μισθωτού σκλάβου από τα καθήκοντά του ώστε να καταναλώσει για ένα διάστημα τις οικονομίες του προηγούμενου. Οι διακοπές δεν είναι παρά μία παραχώρηση των αφεντικών στους νόμιμους υποτελείς τους, να διασκεδάσουν ολόψυχα δύο βδομάδες για να γυρίσουν με κέφι και χαρά στις δουλειές τους. Η οικονομία ολόκληρων περιοχών εξαρτάται απ' τον τουρισμό, εκμεταλλευόμενη ακόμα και το χωράφι που έχεσε ή θάφτηκε ο κάθε διάσημος, ενώ όλες απέκτησαν ξαφνικά απομεινάρια αρχαίων πολιτισμών. Όλοι γίνονται αυτόματα κοσμοπολίτες και ενδιαφέρονται για παρθενώνες, κολοσσαία και διάφορους πύργους, την ίδια στιγμή που δανείζονται για να αγοράσουν προϊόντα που τους αναπαριστούν. Επιδρομές σε παρθενικές παραλίες με beach bar, ξαπλώστρες και ενοικιάσεις σκαφών, όπου ο ένας κολυμπάει πάνω στον άλλο, και όλοι μαζί επισκέπτονται ανέγγιχτα μέρη όπου ουζερί και ταβέρνες τους περιμένουν για ανάπαυση, και διαγωνισμοί γνώσεων για το ποιό νησί έχει καλύτερες παραλίες, ή νυχτερινή ζωή. Διακοποδάνεια παρέχονται αφειδώς καθώς οι τράπεζες σιγά μην άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη, ενώ οι πωλητές και ενοικιαστές σκαφών αναπτύσσονται συνεχώς, καθώς εν όψει το καλοκαιριού εμφανίζονται πολλοί φιλόδοξοι καπετάνιοι που θέλουν να εξερευνήσουν τις θάλασσες για να ξεχάσουν την μίζερη ζωή τους. Οι ντόπιοι πάντα τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τις ορδές των τουριστών να παρελαύνουν και πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν για παραδοσιακό προϊόν ξαφρίζοντάς τους. Συνοπτικά, ο τουρισμός είναι η μεταμφιεσμένη ανάγκη του σύγχρονου σκλάβου για ανάπαυση, ξεκούραση, ταξίδι και εξερεύνηση σε αχαλίνωτη καταναλωτική μανία όπου ξοδεύει όσα δούλευε όλο το έτος. Δεν μπορεί παρά να αποτελεί στόχο για εμάς ως επαναστάτες που αρνούνται και επιτίθενται στο υπάρχον συνολικά και όχι αποσπασματικά, αποσκοπώντας στη δημιουργική καταστροφή του σήμερα.

Συγκεκριμένα, θέλοντας να προκαλέσουμε πλήγμα στον τουρισμό και να συντελέσουμε στην αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, επιλέξαμε να επιτεθούμε στην 4η μαρίνα της γλυφάδας, τοποθετώντας ωρολογιακό εμπρηστικό μηχανισμό σε ένα από τα πολυτελή σκάφη της με την προοπτική της εξάπλωσης της φωτιάς σε όσα περισσότερα ήταν εφικτό. Κινηθήκαμε με περίσσια άνεση ανάμεσα σε σεκιουριτάδες, μπράβους και λιμενόμπατσους, καθιστώντας σαφές πως κανείς πλέον μπορεί να νιώθει ασφαλής.

Στοχοθετήσαμε τη συγκεκριμένη κατηγορία ιδιοκτητών ως ένα από τα πιο απεχθή κομμάτια του κοινωνικού συνόλου, είτε πρόκειται για την οικονομική και πολιτική ελίτ, είτε για τους μικροαστούς που εργάζονται με την προοπτική απόκτησης υλικών αγαθών φιλοδοξώντας να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Το γεγονός ότι το εν λόγω σκάφος ανήκε στο γνωστό κάθαρμα Γουλανδρή, πλοιοκτήτη -στέλεχος του εγχώριου οικονομικού συστήματος, επιβεβαιώνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Όσο για το πουτανάκι του την Έλλη Στάη, είναι γνωστές οι υπηρεσίες που προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στην κρατική προπαγάνδα και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Αφιερώνουμε αυτή την απόπειρα στον επαναστάτη Πολύκαρπο Γεωργιάδη που βρίσκεται προφυλακισμένος κατηγορούμενος για την απαγωγή του μεγαλοβιομήχανου Μυλωνά. Ο σύντροφος αποδεικνύει με τη στάση του ότι και από την άλλη πλευρά του τείχους η συμβολή στον επαναστατικό λόγο και την πράξη που τον ακολουθεί είναι σημαντική. Η σκέψη του φωτίζει τους δρόμους που διαβαίνουμε ψάχνοντας τη δίοδο της ελευθερίας.


ΥΓ: Όσο για τους δημοσιογραφίσκους που μιλάνε για ερασιτέχνες και τρεμάμενα χέρια, σύντομα θα νιώσουν την καυτή ανάσα μας στην πλάτη τους. Ξέρουμε τους χώρους εργασίας τους, τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους, και αν έχουν ακόμα την ψευδαίσθηση της ηρωικής πράξης του πλήθους καλύτερα να το ξανασκεφτούν πριν να είναι αργά.


αποκλίνουσες συμπεριφορές για τη διάδοση του επαναστατικού τερορισμού

ΠΗΓΗ: indymedia