Ανάληψη ευθύνης για το προξενείο της Χιλής (22/7)

Στο άκουσμα της Λατινικής Αμερικής, στο μυαλό των περισσότερων δυτικών ανθρώπων έρχονται στο νού καρτ-ποσταλ με εξωτικά μέρη, αρχαία μνημεια πρωτόγονων πολιτισμών, παραλίες, καρναβάλια, διασκέδαση με ρούμι και τεκίλα και μουντιάλ ποδοσφαίρου. Αυτά τα στοιχεία σχηματίζουν τη μεγάλη γωνιά του κόσμου στον ισημερινό του εξωτικού τουριστικού προορισμού.

Όμως αυτή η γωνιά της γής ματώνει ακατάπαυστα. Αρκεί ο “πολιτισμένος” άνθρωπος να το βουλώσει και να αφουγκραστεί... Λίγο πιο πέρα απ' την ξέφρενη μουσική σε ρυθμους σάμπα, ακούγονται ξεκάθαρα οι ριπές των πολυβόλων της αστυνομίας, οι εντολές των εμπόρων ναρκωτικών, το τρίξιμο των κλειδαριών στις φυλακές, τα αναφιλήτά των γυναικών που πέυτουν θύματα trafficking, οι φωνές των εξαφανισμένων παιδιών, η βροχή στους τσίγκους μιας τενεκεδούπολης μέσα στις φαβέλες... Αρκεί κάποιος να το βουλώσει για να μπορέσει να δεί και να ακούσει...

Όχι, δεν είναι επίκληση στα όρια ενός ανθρωπιστικού συναισθηματισμού, είναι πρόκληση και γροθιά στο στομάχι, σε όλους τους δυτικούς τουρίστες της καλοπέρασης και της εξωτικής περιπέτειας. Σε αυτές τις χώρες, αντίθετα με τον “πολιτισμένο” κόσμο που είναι πιο εύκολο να καταναλώσεις παρά να υπάρξεις, εκεί είναι πιο εύκολο να πεθάνεις παρά να ζήσεις. Απ' τα αμέτρητα πραξικοπήματα τύπου Πινοσέτ και τις χρηματοδοτήσεις της CIA στους Κόντρας, σήμερα η Λατινική Αμερική έγινε το νέο πεδίο του πειραματικού καπιταλισμού, του διεθνούς εμπορίου με προυπολογισμούς λιτότητας και αθρόες ιδιωτικοποιήσεις.

Όμως τις αιτίες κάθε καταναγκασμού δεν πρέπει να τις ψάχνουμε μέσα στις αφαιρέσεις ενός άδικου συστήματος, αλλά στις επιλογές των ανθρώπων.

Τόσο στην Λατινική Αμερική, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο κανείς δεν καταδίκασε τόσο αυστηρά την ανθρώπινη κοινωνία στη μιζέρια και τη δυστυχία, όσο η απίστευτη βλακεία που ορίζει το εσωτερικό της ίδιας της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Πως αλλιώς να εξηγηθεί η φετιχοποίηση του ζαπατισμού με το εναλλακτικό εμπόριο, η κατάληξη της εξέγερσης στην Αργεντινή, η άνοδος των αριστερών συμμαχιών, η διακυβέρνηση του Τσάβες, η επανεκλογή του Ορτέγκα... Όλα αυτα εντοπίζονται σαν μια παλινδρομική κίνηση στο πουθενά, που προσπαθεί να σπάσει το κέλυφος των καταναγκασμών για να ανασάνει, όμως τελικά το κεφάλι της ως στρουθοκάμηλος όλο και πιο βαθιά στην άμμο, μέσα στο σκοτάδι της ελπίδας. Ελπίδα για την αλλαγή, για την ανθρωπιστική βοήθεια, για τις εκκλησίες της αγάπης και τα δωρεάν εμβόλια, για την φιλανθρωπία των πλουσίων και τις δωρεές διάσημων προσωπικοτήτων.

Είναι εκεί που ο ανθρωπισμός αποπνέει τη μπόχα του θανάτου και του αργού απιθανάτιου ρόγχου. Η εξέγερση στην Αργεντινή πριν απο λίγα χρόνια, που σημάδεψε την πολιτική σκηνή στην Λατινική Αμερική, δεν μπόρεσε να ανακαλύψει την σύνδεση ανάμεσα στη δίχως όρια επιθυμία και την άπληστη έκφραση ελευθερίας που αποτελούσε την κινητήριο δύναμη της επανάστασης ωστέ να συντονίσει στρατηγικά τις επιθέσεις της. Έτσι στη συνέχεια σχηματίστηκαν νέοι κρατικοί μηχανισμοί πρόνοιας και εναλλακτικές μορφές αντίστασης που διεκδίκησαν μέσω της νομιμότητας τις επιθυμίες της εξέγερσης, ως πλασματικές αναπαραστάσεις, κάποιες σκόρπιες φοροαπαλλαγές, κρατικός παρεμβατισμός στις τράπεζες, δικαστική δίωξη πολιτικών φορέων αναμεμειγμένων σε σκάνδαλα και στον αντίποδα λαικές συνελεύσεις που απλώς συνομιλούσαν για την ήττα τους, αποκρύβοντας την στα υπαίθρια τραπέζια γειτονιάς, την ίδια στιγμή που η επίθεση αναστέλλονταν.

Και όμως κάποιοι με κάθε τους κίνηση, κάθε τους άρνηση καθιστούν σαφές οτι πλέον δεν αντιστέκονται απλά, αλλά περνάνε πρώτοι στην επίθεση. Είναι οι ατίθασες ατομικότητες και οι αντιεξουσιαστικές αντάρτικες οργανώσεις στη Λατινική Αμερική που απαλλοτριώνουν τράπεζες, τοποθετούν βόμβες, πραγματοποιούν εμπρησμούς, χτυπάνε οποιαδήποτε στιγμή σε οποιοδήποτε σημείο των μητροπόλεων τους.

Είναι αυτοι, είμαστε εμείς, είστε εσείς, που επιδιώκουμε να χτυπήσουμε το “ευ ζην” που προσφέρει η κατανάλωση και η ανάπηρη ελευθερία του καπιταλισμού, με την ευγενική χορηγία της τηλαισθησίας.

Κάθε επίθεση απ' τη Χιλή ως τη Ελλάδα και απ' την Ιταλία ως την Αργεντινή είναι μια πράξη μνήμης, όχι για το παρελθόν που μας ορίσανε, αλλά για το παρόν που ζούμε και το μέλλον που θα κουρσέψουμε. Είναι η απαλλοτρίωση των δικών μας στιγμών απ' τους εαυτούς μας στο τεμαχισμένο χρόνο της κυριαρχίας. Είναι ο καθρέφτης μας μεταμφιεσμένος σε βόμβα, πιστόλι, εμπρηστικό μηχανισμό που μας απελευθερώνει.

Δεν μπορέιτε να τον κολλήσετε στον τοίχο, όυτε να τον κρεμάσετε στην κρεβατοκάμαρα, όμως μπορείτε να σκύψετε απο πάνω του και να αναζητήσετε τους εαυτούς σας. Τι είναι πιό απελευθερωτικό άλλωστε απ' τη επίθεση;

Όπως κάθε καθρέφτης, έτσι και ο δικός μας βοηθάει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Είμαστε βέβαιοι οτί αρκετοί και μαζί τους και εμείς θα γίνουμε καλύτεροι. Γιατί περί αυτού πρόκειται, να γίνουμε καλύτεροι... Γιατί έτσι νιώθουμε και κατανοούμε τις απώλειες μας...

1 λεπτού σιγή για τον σύντροφο Mauricio... 30 λεπτά προθεσμία για την έκρηξη... μια ζωή στην επίθεση...

Στις 23 Μάη 09 ο αναρχικός αντάρτης πόλης Mauricio Morales Duarte σκοτώθηκε στη Χιλή καθώς ανατινάχθηκέ η βόμβα που μετέφερε ο ίδιος οπλισμένος με σκοπό να την τοποθετήσει σε στρατόπεδο της αστυνομίας .

Τώρα είναι η νοσταλγική αίσθηση που απλώνεται γύρω μας . Άνθρωποι που δεν συναντηθήκαμε ποτέ και όμως κοιτάζουμε πάντα απο την ίδια μεριά.

Άνθρωποι όπως ο Mauricio που πέθανε γιατί επέλεξε να ζήσει αληθινά κι όχι να συμμορφωθεί με την επιβίωση που του πρόσφεραν.

Για αυτό στο μακρινό άκουσμα μιας τόσο κοντινής απώλειας, ως ελάχιστο φόρο τιμής, τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στο προξενίο της Χιλής, 10 μέτρα απ' το φυλάκιο του ηλίθιου μπάτσου που φυλάει το Γερμανικό προξενείο.

Επίσης η χρονική στιγμή που επιλέξαμε να χτυπίσουμε δεν ήταν τυχαία. Στις 22 Ιουλίου πέρασε απο τα δικαστήρια ο σύντροφος Ηλίας Νικολάου για την εξέταση της αίτησης αποφυλάκισης του. Θέλουμε να στείλουμε ένα χειροπιαστό μήνυμα σε όλου τους ανακριτές και δικαστικούς λειτουργούς. Κάθε φορά που θα ξεφυλλίζετε τις δικογραφίες ανθρώπων, όπως τα διαφημιστικά προσπέκτους των νέων επίπλων που θα αγοράσετε για το σπίτι σας, να προσέχετε γιατι σύντομα ούτε σπίτι θα έχετε, ούτε αυτοκίνητο. Επίσης ούτε για την σωματική σας ακεραιότητα μπορούμε να σας εγγυηθούμε... Έτσι όπως τοποθετείτε την ελευθερία των ανθρώπων μέσα σε ντοσιέ και τα κλείνετε αδιάφορα μέσα στα συρτάρια του γραφείου σας, το ίδιο εύκολα και εμείς μπορούμε να σας τοποθετήσουμε αρκετούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στο γραφείο, στο σπίτι σας, στο αυτοκίνητό σας.

Υ.Γ.

Όσο για τις ψευτομαγκιές των γουρουνιών στους συντρόφους το πρωί της 22 Ιουλίου στα δικαστήρια, τους πέρνει να τις κάνουν μόνο όταν είναι όλοι μαζί και με πλήρη εξάρτηση. Εμείς απλά να τους υπενθυμίσουμε οτί η πόλη είναι μικρή και την ξέρουμε καλά.

Πράμα που σημαίνει οτι τους επιφυλάσουμε πολλές εκπλήξεις και αρκετές δυσάρεστες συναντήσεις εκτός υπηρεσίας.

Υ.Γ. 2

Προς τους μπάτσους και ειδικότερα προς το προσωπικό των Τ.Ε.Ε.Μ. (τμήμα εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών). Η χρησιμοποίηση ωρολογιακού μηχανισμού και η ύπαρξη προειδοποιητικού τηλεφωνήματος είναι η πρακτική που εφαρμόζουμε ώς οργάνωση για να αποκλειστεί η περιοχή που σας υποδεικνύουμε και να μην τραυματιστούν άτομα τα οποία δεν έχουμε επιλέξει ως στόχο. Σε καμία περίπτωση δεν διαπνεόμαστε απο ευγενή κίνητρα για να σας δόσουμε το χρόνο να κάνετε επίδειξη τεχνικών γνώσεων απενεργοποιώντας την πιο απλή, έτσι και αλλιώς, συνδεσμολογία του εκρηκτικού μηχανισμού, όπως κάνατε στο προξενείο της Χιλής. Θεωρούσαμε πως τα παθήματα του παρελθόντος, θα έχουν γίνει μαθήματα για το προσωπικό των Τ.Ε.Ε.Μ., όπως για παράδειγμα ο τραυματισμός του πυροτεχνουργού Πιέρρου Ξανθάκου στο πολιτικό γραφείο της πρώην υπουργού Βάσω Παπανδρέου πριν απο αρκετά χρόνια. Αν εσείς το ξεχάσατε, εμείς γνωρίζουμε ακόμα την τεχνική της παραπλανητικής ώρας έκρηξης, τα παραπλανητικά τηλεφωνήματα και την καμουφλαρισμένη συνδεσμολογία, που θα έχει σκοπό να χτυπηθείτε και εσείς μαζί με τον επόμενο στόχο που θα διαλέξουμε. Τίποτα πιο επαναστατικό απ' το να γίνεσαι πιο πανούργος απο τον εχθρό. Οι όροι του πολέμου άλλαξαν. Σύντομα θα καταλάβετε τι εννοούμε...

Εις το επανειδείν...

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς