Από τα Indymedia:
Την προηγούμενη βδομάδα καταπιαστήκαμε με ενα φάσμα χαρούμενων βανδαλισμών εναντίον ΑΤΜ τραπεζών, ενός "Κέντρου Εργασίας" (μάλλον κάτι σαν τον ΟΑΕΔ) και δυο πολυτελών αυτοκινήτων στο ΝοτιοΔυτικό Λονδίνο, UK. Το αφιερώνουμε κι ελπίζουμε πως ήταν αρκετό να του φέρει ένα χαμόγελο, στον προλετάριο αδερφό Πόλυ Γεωργιάδη, πριν τη δίκη του στη Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, στις 3 Απρίλη, για απόπειρα εμπρησμού εναντίον οχήματος ιδιωτικής εταιρίας Security, λίγα χρόνια νωρίτερα. Τα λυπηρά νέα της πρόσφατης σύλληψής του, κατηγορούμενος για συμμετοχή στην απαγωγή του προέδρου του ΣΒΒΕ, την ίδια στιγμή μας συνεπήραν με την ενθύμιση μιας επιθετικής τακτικής της τάξης μας, σχεδόν λησμονημένης μετά την τελευταία εμφάνισή της στη διάρκεια του ξεσηκωμού του ευρωπαϊκού προλεταριάτου στα 70es: Η απαγωγή των αφεντικών, που βρήκε ξανά εφαρμογή από εργάτες σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις στη Γαλλία την τελευταία εβδομάδα, μοιάζει να είναι ένα ισχυρό όπλο της εργατικής τάξης στον αγώνα ενάντια στη φτώχεια και την εκμετάλλευση. Αυτό ισχύει εξίσου ως μέρος του αγώνα στο χώρο εργασίας, στο μειονεκτικό για την τάξη μας παζάρεμα της εργατικής της δύναμης: "Αυτή η δράση είναι το μόνο μας νόμισμα(;)" δήλωσαν εξάλλου οι θαρραλέεοι γάλλοι εργάτες του Pithiviers...
Θυμάσαι τον Νίτσε; "Είναι καλύτερα να μη πληρώνεις καθόλου, παρά με ένα νόμισμα που δε φέρει το πρόσωπό μας". Δε θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο. Η απαγωγή μπορεί να είναι επίσης μια τακτική ορισμένων παραβατικών στοιχείων της τάξης μας προκειμένου να αποφύγουν την εργασία ή να διεξάγουν έναν προσωπικό πόλεμο ενάντια στην άρχουσα τάξη. Οι ενέργειές τους, ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα συνδεδεμένες με το κίνημα της εργατικής τάξης, συνεισφέρουν στη συλλογική εξουσία της τάξης με την επίθεση στους εχθρούς της [κανένας προλετάριος δεν είναι δυνατόν να φοβάται να μην πέσει θύμα απαγωγής, μιας και η μόνη ρεαλιστική απαγωγή που υποφέρει είναι ο καθημερινός χρόνος εργασίας του για τον πλούτο των αφεντικών] όπου και όταν είναι περισσότερο απροετοίμαστοι, πλαγιοκοπώντας την κανονικά διεξαγώμενη επίθεσή τους. Έχουμε δει σε περασμένες εξεγερσιακές καταστάσεις αυτά τα παραβατικά στοιχεία να παρέχουν τους πιο πολύτιμους συντρόφους του προλεταριακού κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό. Ενδιαφερόμαστε να δούμε ξανά την τάξη να αγκαλιάζει αυτά τα "χαμένα παιδιά" που έχει διδαχτεί να συκοφαντεί και να απεχθάνεται.
Τελικά, "...να ενώσουμε αυτόν τον κόσμο σε μια ενιαία ακατανίκητη και ολοκληρωτικά καταστροφική δύναμη, να ο σκοπός της οργάνωσής μας, η συνομωσία μας και το καθήκον μας"
Για την προλεταριακή εξουσία!
Για τον Κομμουνισμό!
Σοβιέτ του Δρόμου
Το πρωτότυπο κείμενο:
Image scaled downLast week we engaged in a range of joyful vandalism against bank ATMs, a jobcentre and two luxurious cars around SW London, UK. We dedicate them and hope they were enough to bring a smile to our proletarian brother Polys Georgiades in front of his jury in Thessaloniki, Greece, on April the 3rd, for attempted arson against a private security vehicle, few years earlier. The sad news of his recent arrest, for allegedly participating in kidnapping the president of Northern Greece's industrialists, in the same time excited us with the remembrance of an offensive tactic of our class, almost forgotten after its last emergence during the European proletarian uprising of the 70es: The kidnapping of bosses, once again employed by workers in two different cases in France this last week, seems to be a mighty weapon of the working class in its struggle against poverty and exploitation. This applies of course as part of the workplace struggle, in our class's disadvantageous bargain of its working force: "This action is our only currency" said after all the daring French workers of Pithiviers...
Do you remember Nietzsche? "It's better not to pay at all, if not with a currency that bears our face". We couldn't agree more. Kidnapping can also be a tactic of certain delinquent elements of our class to avoid work or to hold a personal war against the ruling class. Their actions, even if they are not directly connected with the working class movement, contribute to the class's collective power by attacking its enemies [no proletarian could ever be afraid of being kidnapped of course, since the only realistic kidnapping he suffers is his everyday worktime for the bosses' wealth] where and when they are not prepared for, breaking down their normaly conducted assault. We have also seen in past insurrectionary situations these delinquent elements to provide the most valuable comrades of the proletarian movement against capitalism. We care to see again our class embrace these "lost children" it is taught to slander and hate.
Eventually, "...to unite this world into a single invincible and all-destroying force, it is the purpose of our organization, our conspiracy and our task."
For proletarian power!
For Communism!
Sovjet of the Streets
