Από e-mail που μας έφτασε:
Σχεδόν όλα πουλιούνται και αγοράζονται, σχεδόν όλες τις στιγμές της ζωής τις υποκαθιστούν οι αγορές των προιόντων, οι μισθώσεις των υπηρεσιών, οι θεάσεις των εικόνων και των πληροφοριών. Όμως δεν είναι τα εμπορεύματα που μας προσφέρονται, είμαστε εμείς που προσφερόμαστε σε αυτά. Δεν είναι οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας που καλύπτονται, είναι η ανάγκη της εμπορευματικής διαδικασίας για συνεχή παραγωγή και κατανάλωση, για συνεχή κερδοφορία. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας υποτάσσονται και μεταλλάσσονται. Στην όψη των εμπορευμάτων δεν εκθέτονται μόνο σχήματα, χρώματα και μεγέθη, αλλά και μια ολόκληρη αντίληψη που διαμορφώνεται στον καθένα μας για τον εαυτό του και τον κόσμο, για τους ρόλους που πρέπει να υποδυθεί, τις συνήθειες που μπορεί να αποκτήσει, τις συγκινήσεις που επιτρέπεται να αναπτύξει, τον τρόπο που οφείλει να υπάρχει. Μια τέτοια δύναμη αλλοτρίωσης, που το μανιώδες κυνήγι των εμπορευμάτων παραμένει επιθυμητό όσο και αν αυτό που στα σίγουρα εξασφαλίζει είναι την ανία και τα αντικαταθλιπτικά.
Αλλά αυτό το εμπορευματικό τίποτα κάπου παράγεται. Πίσω από τις λαμπερές βιτρίνες βρίσκεται το εργασιακό κάτεργο, ο αργός θάνατος να περιμένει κανείς καθημερινά το τέλος ενός μίζερου οκτάωρου, να τρέχει κανείς πίσω από τα προγράμματα stage και τις προσωρινές συμβάσεις ή να τρώει τη μέρα του ψάχνοντας για κανένα μεροκάματο. Βρίσκονται οι μετανάστες στις πιο υποτιμημένες και επικίνδυνες δουλειές, οι γυναίκες που υποχρεώνονται στην καταναγκαστική πορνεία, τα παιδιά του τρίτου κόσμου που ως σύγχρονοι δούλοι παράγουν τα φθηνά προιόντα των πρωτοκοσμικών αγορών. Βρίσκεται η απονέκρωση της ζωής από την κατοχή του χρόνου και της δημιουργικότητας και ακόμα χειρότερα η αξιακή υποδούλωση εκείνων που εκχωρούν τους εαυτούς τους στην αναζήτηση της καριέρας και της ανέλιξης. Μια πραγματικότητα που περιφρουρείται με νόμους και αρχές, αυτές που στο πόρισμά τους για το θάνατο των οκτώ εργατών τον περσινό Ιούλη στη ζώνη του Περάματος έριξαν τις ευθύνες στους ίδιους τους νεκρούς δολοφονώντας τους με αυτόν τον τρόπο συμβολικά για δεύτερη φορά. Ή και με ανεπίσημους μηχανισμούς, όπως η επίθεση με βιτριόλι στην αγωνίστρια εργάτρια Κούνεβα από τους τραμπούκους της εργοδοσίας που επιχείρησαν να της κλείσουν το στόμα.
Είναι η πραγματικότητα των αφεντικών, στην οποία μπορούν να εξουσιάζουν και να επιδίδονται στις μισητές επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, τις αηδιαστικές κοσμικές τους συναντήσεις, τις προκλητικές πολυτελείς τους συνήθειες. Όμως η ζωή μας είναι αρκετά πολύτιμη για να χαρίζεται στις βιτρίνες του εμπορευματικού τίποτα ή για να πετιέται στους σκουπιδοντενεκέδες με τα αποφάγια. Δεν μπορούμε να σκύβουμε το κεφάλι στο ένα ή το άλλο αφεντικό, στην ηθική των κανόνων ή τη βία των νόμων τους. Λούφα, απεργίες, σαμποτάζ, απαλλοτριώσεις, οι τρόποι υπάρχουν. Αν κάτι κάθε φορά χρειάζεται είναι η απόφαση. Μόλις ένα βήμα πιο κει, μόλις ένα βήμα δίπλα μας. Τη νύχτα του Σαββάτου 7 προς 8 Μάρτη, πραγματοποιήσαμε τις εμπρηστικές επιθέσεις στη Σπρίντερ στη Δάφνη, στον ΟΑΕΔ στην Καλλιθέα και στην Επιθεώρηση Εργασίας στους Αγίους Αναργύρους. Οι επιθέσεις σε μια από τις πιο κερδοφόρες φίρμες της κατανάλωσης και σε κρατικούς μηχανισμούς διαχείρισης της εκμετάλλευσης είναι στιγμές αγώνα ενάντια στον πλούτο και τα αφεντικά, ενάντια στον εργασιακό εκβιασμό και την εμπορευματική υποδούλωση, είναι στιγμές της κίνησης προς την ελευθερία, στιγμές αφιερωμένες στον σύντροφο Γιώργο Βούτση Βογιατζή που είναι προφυλακισμένος γιατί απαλλοτρίωσε τράπεζα στην προσπάθειά του να αρνηθεί τη μισθωτή σκλαβιά.
Πυρήνες αποδόμησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου